Roeping. Jaargang 35

[p. 372]

Otto Dijk
Gedichten

vind mij een mond een havenmond uit zee
waaruit ik ademloos kan spreken na de tocht

denk dan aan wie ik ben voor ik geweest ben
aan wind en namen waartussen ik een vondeling
een kind in angstig riet van de rivier
een minuscule wereld in zijn ogen
die groeit en groeit tot bergen verbeelding
een vloedgolf gelijk van bodemloze woorden

altijd staat het water mij nu tot de lippen
tuur ik over woestijnen zee moet ik
woordelijk water slaan uit steen van de gezegden

vind mij een mond een havenmond uit zee

[p. 373]

De schaduw

vogels vliegen schuw uit haar handen op en rillend
vergaat het spinrag tederheid breekt overvloedig water baan
over de rijping van gevangen zonnen kruipen de kreeften rond
knippen als messen in haar iris bloemen los en bomen
gaan in dodemanswoede tekeer tegen het lot van onopneembaarheid

haar lichaam blinde bron van tijd kruipt dicht
bloemkelk van avond gewond dier in kreupelhout
het vlees trekt samen tot aarde zwart zijzelf wordt zon
tussen de bomen blijft het onneembaar heelal
van haar glimlach

[p. 374]

Carneval

een kind was nog de zomer
en keek en keek met rode ogen
en hoestte ziekte op het glas
om wassen beelden in te schrijven
en woorden maakten
dag en uur van buitenuit
tot afgesloten ruimten

dan
honden blaffen bonte ridders
op de heetgekleurde weg
en in zijn lichaam
kronkelt hij om voorrang
met het koortsig meisje

na dagen als carneval
voorbij is
braakte hij de onzin uit
en huilde huilde huilde zich een reus

morgen was hij beter

[p. 375]

 

hij heeft niet meer het land

 

het loopt hem uit de hand

 

met heuvels en dalen en al

 

het is geen eigendom meer

 

 

 

nu staat hij te kijken te kijken

 

met ogen en lichaam en al

 

en groet de dingen van buiten

 

het tasten heeft afgedaan

 

 

 

dit is het land van de ander

 

de rivier stroomt niet meer door hem heen

 

de glimlach der meisjes een raadsel

 

de huid van de aarde is doof.

[p. 376]

Maandag

je verandert van naam
zoals je van schijngestalte verandert
bij het wisselen der kwartieren
je wijzigt van hebben
zoals je omgaat met het vele zijn

moet daarom liefde naamloos blijven
onder alle namen verborgen
onder de manen van je nagels
onder het kraakbeen der wolken

o, mijn lief, om je te benoemen
heb ik alles uitgedacht
omgeven door water
languit en beweegzaam uitgestrekt
waar blauwe vissen angst
rondom mijn leven spoelden

maar elk woord verlangt zijn wijziging
en als het zijn oorsprong verlaat
is het land wit van verzinnen.