Roeping. Jaargang 35

[p. 326]

Paul Haimon
Berichten uit het binnenland

I

Waar die bonte wagens staan
gekleurd onder de bomen
komt poëzie en rook vandaan
en zwarte vrouwen en slome
mijn handen vormen een notenblad
waar zij van kunnen lezen
wat ik niet krijg en gaarne had
en wat ik heb te vrezen
de vrouwen gaan mij pover voorbij
haar voeten hoor schuifelende zij.

II

Eeuwigheid morsen in de tijd
stilstaan
God gadeslaan het leven
liggen laten waar het ligt
de hansaplast niet op de
wonde doen
de baard niet naar
de kapper dragen
paideuo onvervoegd
de traktor naast het paard
in de weide laten
vereeuwigen

laten wij als goden doen
en zien
of wij niet sterven.

III

De wereld groeit langzaam lelijk
en niemand heeft het gedaan

[p. 327]

 

de stenen groeien de steden

 

en niemand gaat het biechten

 

want niemand gaat het aan

 

kan iemand er soms van ontslaan?

IV

De nijlpaarden paren
in de bloedrivier

twee bruine rotsen
die stapel waren
stapelen
zich op elkaar

de kosmos wordt in hen
levendig
rotsforten worden
wezenlijk

hun buiken golven

in het donker
barst
het geslacht
op de golfslag van de nacht.

V

Waar leven wij? in het vuur in de dood
in het eind van de tijd het zwaard in de schoot

Waar waren wij? in een huis in de lust
van onze liederen in voortijdige rust

Waarheen gaan wij? naar 't niets altijd naar
de dodende stroom het hart in gevaar?

Altijd alleen naar de kaap waar 't geluk
ons niet ontzet uit een eeuwige druk.

[p. 328]

VI

Wij zijn het muziek worden
stom in ons groeien handen

hoor hoort de nacht woont
overvol huizen

liggen achter sluizen
te schreien
gedichten stille zeeën

het paard Tobias
het legt zijn handen in
mijn haren

en dampt

de muziek woont door ons heen.

VII

In jonge nekken staat de weedom op.
Gesprekken, samenzijn. honger, roem.
Er komt alleen een jonge vrouw. vraag niet.
Hun nekken ruisen immers toch.

Hun rug rilt als het zaad stort.
Tranen. nu willen zij alleen zijn.
Droomzware ogen. morgen. tuin in april.
De bruine paarden leunend aan de hekken.

VIII

Ik wil heel oud worden als Francis Jammes
en bij mijn dood mijn kind een non die wil strijken
door mijn oude baard en in mijn ogen kijken
en plotseling ziet dat het niet meer kan

[p. 329]

 

dan zou ik haar zeggen: kind, het is voorbij,

 

jij weet altijd alles zo goed geordend,

 

ik was tot nu toe alleen maar wordend,

 

wie weet vind ik alles straks net zoals jij.

IX

De grote kathedraal heeft zich verlaat
is door de tijd mistekend
wie kent hem nog zoals hij gaat
door die godverlaten staat
waar niemand op hem rekent

Als een koning schrijdt hij hoog door het land
hij lijkt een oude dwingeland
waarom is hij niet geketend
of niet op tijd verbrand?

X

Dode koning
in uw armen slaapt een fluit
loden woning
uw rijk wordt
rijk
van de rode
tonen uit uw lijk

dode koning
tonen woning
koning lijk.