Roeping. Jaargang 35

[p. 289]

Wijmie Fijn van Draat
Cyclus van de dood

1.

Vreemder dan dood
genade Gods of
afval van leven
was mij dit sterven
dit wegwissen in grijs en geel
van wingerd tegen grauwe muur -
de lijnen weggetrokken in
een transcendente waarheid
die nooit mijn waarheid nabij kwam
en waarin ik niet meer was
dan schim van mijn eigen ik
een stem nog, een hand
en daarna niets meer,
stilte zonder
ademhalen.

2.

En zo gebeiteld in een grondbegin
van laatste pijn
was mij dit sterven
een ademhalen van de dood
een wit ledikant van smart
en, dieper nog, bed van onzekerheid
de ruimte waarin hij en ik verloren waren
tastend naar zwart en wit
tastend zonder vraag, zonder teken
zonder de klopslag van het hart.

[p. 290]

3.

Ik zou beelden willen vinden
nieuwe woorden en een oud vers.
Ik zou zijn sterven willen vasthouden
binnen een raam van klanken
een geboorte van lichtbegin, -
Maar er is mij niets gebleven
dan het zoeken van een hand
en de witte sprei van de dood.

4.

Ik zou de wingerd aan het raam
willen bestendigen tot de nacht
de morgen en de eeuwigheid
en het grijze licht dat binnenviel
door het hoge raam - een roep
van een wereld die verlaten was
een streep van verte
die nooit bereikt zou worden -
klacht van de kanteling
tussen nu en straks.

5.

Lijnen werden getrokken
van het kastje naar de muur
witte lijnen van schel licht
en onbarmhartigheid
architectuur van de dood
en het zoeken van de hand
de verlatenheid van de ziel
de onmacht van liefde en leven
en - eindelijk - het zwijgen van de dood.

[p. 291]

6.

Het was een dodenhotel waar hij lag
met naamkaartjes op de deur
geen stoffelijk overschot, maar de heer -
en ik telde af op het kruis in mijn hart
zijn of niet zijn
zijn - maar verzwegen, verborgen
ontbonden en verteerd als leven
zijn.

7.

En nu is het zomer
en er zijn vogels
het groen van de velden en de halmen met koren
er is licht en verbijstering en leven
en daarachter de witte lijnen
de muziek van de dood
en het niet zijn - o vreugde
van stervensbegin.