Roeping. Jaargang 35

[p. 87]

Michael van der Plas
Eerste liefde

O zo komt het nooit terug: met die grote
ogen van Wordt dit onze kus? of in
die sluiertent gefluister, zin voor zin
voorzichtiger om ons tweeën gesloten.

En het adem aan adem durven stromen
in elkaars hart, spelenderwijs, en met
het geloof voor even te zijn gered
van grond en uur, - dat zal nooit terugkomen.

Innigheid wel, maar niet de eerste; niet
die langzaam tastende. En wel het varen
als wolken, maar niet zo vol van verschiet
als die twee huiverend die wij toen waren:
van nergens gekomen, zomaar geschied,
een zucht achter bij de eigen gebaren.

[p. 88]

 

Waar wil je heen met die ogen, waar ga je

 

op die hoge smalle enkels naar toe?

 

zou je een ster plukken als je wist hoe?

 

en voor welke god laat je dat haar waaien?

 

 

 

Wat wil je aan met die vingers? wat doe je

 

straks met die lach, dansend onder de zon?

 

zou je een hart stelen als je dat kon?

 

en in wiens naam staan die borsten te groeien?

 

 

 

Moet je heel ver, bergen van dromen, meren

 

van tranen over? Kun je wel zo lang,

 

met voeten vlug en lippen toch nog bang,

 

wachten tot je helemaal zult gebeuren?

 

En wat zal ik doen? je wegbrengen tot

 

de tuin van die ander: dat hart? die god?

[p. 89]

 

Dit is een gedicht voor onder je kussen,

 

voor na het snelle sterven van mijn stap.

 

Om het te vinden in de nacht, om tussen

 

de regels te lezen hoe lief het was.

 

 

 

Iets om te zeggen dat ik heb vergeten

 

je te geven: een klein huis, of de hond

 

ervoor; een vogel die in 't raam komt eten;

 

of alleen maar een traan, zout op je mond,

 

 

 

Als het maar vlakbij je verdriet mag blijven,

 

aandrijvend op de stortbeek van je haar;

 

een hoopvol takje groen; als ik het maar

 

iedere avond voor je mag opschrijven,

 

terwijl je wakker ligt en, steels, je hand

 

wegkruipt naar de brief van de overkant.

[p. 90]

 

Soms, onder een hoed, kom ik haar nog tegen,

 

bijna tegen; want vlakbij zie ik dat

 

zij alweer grijzer ogen heeft gekregen

 

en alhaast opgelost is in de stad,

 

 

 

en alhaast steen is, straat. Nu nog maar even

 

aarzelend of ik zijn zou wie ik scheen,

 

maar morgen veilig, weg in schijndood leven,

 

muren, een liedje, kranten, iedereen.

 

 

 

Wat trilde er dan nog [adem? oud licht?]

 

dat haar, die ene schouder, leek te raken?

 

Niets, niets. Verbeelding. Steenwoestijngezicht.

 

 

 

En ze is alle huizen, en vergeet.

 

En ze is winter, nevel, gevels, daken.

 

Niemand weet dat ik Repelsteeltje heet.