Roeping. Jaargang 34

[p. 710]

Pierre Kemp
Gedichten

Dilemma

Toen zong die hoed op het kapsel van die dame:
‘Leve de Zon!’
Maar haar man vond haar duur
en gispte haar smaak met die voorname
trek naar een steeds volmaakter azuur.

‘Wat doen die hoeden toch in die blauwe velden?’

‘Zij spelen als wij, zo gaarne met het licht!’

‘Ik wilde, dat ze mij dat zelf eens vertelden?’

‘Dan verloor je toch ook mijn gedicht!’

Dromen van Debussy

De Zon heeft mij weer een dag gemaakt.
Hoe vaak zal zij dat nog doen?
Primair werd ik niet aangeraakt,
ik verlang alleen naar groen.
Ik denk aan de dassen van Debussy,
in dromen ontmoet ik hem.
Tussen een goudvis en een pioen
tekent hij nog een melodie,
maar alles zonder stem.

Als was Debussy alleen te horen:
Meester, Uw stem, hebt gij die verloren?!

[p. 711]

Regen en wind

De lucht te zijn tussen haar kleine neus
en haar paraplu,
waarop de regen iets trippelt te zingen.
Haar wangen eerste keus
meisjesvlees zonder tragisch nu
als aesthetienne-masseus'
te strelen tot nog mooiere dingen.
Onwetend van het Grote Onvoorzien,
de windstoot, die de steel doel kennen
aan haar neusje, waarboven dan misschien
een denkflits zich niet tot muziek laat wennen.

Soleilisme

Ik doe van alles, ook 's nachts.
Ik heb mijn persoonlijke astronomie.
Blaas sterren van mijn adem in het Heelal.
Dan onverwachts,
speel ik heel breed de melodie
van mijn mars voor Mars en val
met al mijn vingers in de toetsen van Orion.
Dat alles wijl ik haat en liefheb: de Zon!!!
En het is mij aan te zien, hoe groots ik dit dicht
in mijn eeuwig gevecht met dat oneeuwige Licht!