Roeping. Jaargang 34

[p. 646]

Paul Haimon
Berichten uit het binnenland

Wij zijn van lente en van zigeuners
wij zijn van het blank woordenboek

wij zijn van voor de geboorte
van na de maatschappij

wij hebben de klanken gegeten
uit de handen uit de hoed
uit ons gebeente uit ons bloed

wij hebben de beelden gesneden
uit ons zaad uit onze begeerten
uit het millioen
sterren dat wij hebben bezeten.

Daar moet wat lente door de prijzen
juffrouw doe het doe het nou
iedere man is soms een vrouw
alle steden zijn kleine Parijzen
gooi wat lente door de prijzen
dan is er weer iets te beginnen
met het loven en beminnen
bij het voorjaar van de vrijers
moet wat lente Brenninkmeyers.

Vanmorgen was mijn stropop
al vroeg in mij op weg,
ze was weer zo gezellig
vervelend en vertellig,
zei ‘hallo’, ‘bonjour’, ‘gedag’
dacht dat ik haar nog niet zag,
toen ik later naar haar omkeek
lachte zij, een mens zo bleek.

[p. 647]

 

De jongens die nu gedichten schrijven

 

hebben weer meer dan wij kunnen lezen

 

de meisjes die hun deugd bedrijven

 

hebben andere lijven dan die der twee wezen

 

dat de dichters van nu daarom anders zijn

 

met zulke meisjes zonder tranen

 

in deze straten zonder lanen

 

ligt geheel in deze lijn.

 

 

 

Ik heb gewoond in het vaderland

 

ik heb gewoond in de ark des verbonds

 

ik heb gewoond in het dierenpark

 

tussen de ezels van Ouwehand

 

mijn hoofd was hoog in niemandsland

 

nu zit ik aan de grond.

 

 

 

De dapperen krijgen vleugels

 

het bloed van tienjarige lijken

 

werd vruchtbaar op de heuvels

 

 

 

o wat vlaggen, kom eens kijken!

 

 

 

de stomste verraders zijn vervoerd

 

naar een staatsgevangenis

 

zij hebben niet goed geboerd

 

 

 

soms breekt een uit dat is zo naar

 

voor de reputatie van ons allegaar

 

 

 

verder is men weer machteloos

 

onderhandelt over een weermacht

 

alsof die op een nieuwe koers

 

idealistisch omfloerst

 

door van Gend en Loos

 

wordt thuis bezorgd onder rembours.