Roeping. Jaargang 34

[p. 635]

Louis de Bourbon
Nieuw leven

Mijn leven droeg de sporen van het kwaad,
van laffe eigenbaat en innerlijk bederf.
Uit vrees, uit lauwheid, kwam ik tot verraad
aan wat ik voel als 't zuiverst in mij zelf.

Ik zocht, doch steeds vergeefs, steeds feller, naar een bron
die mijn nog jonge leven zuiveren kon.

Toen kwam die nacht, en in die nacht kwam jij.
Daar waren dagen aan voorafgegaan
van storm en sneeuw, van bars winters en ontij,
en van gevaar. Rakelings in de schemer
joegen kogels aan mij voorbij. Uit de hemel
lichtten de sterren van het snelvuur tussen dag en dag.
Toen viel voor 't laatst de zon, de sneeuwen bergtop lag
stil te verbloeden in dat avondrood
en op één mensenlichaam afstand lag de dood.

Dan, in het schemer-donker, aan de rand van 't lot,
nam ik de sprong. Eén duizlingwekkende seconde
giert tussen berg en berg de echo van een schot,
een klein stuk lood kerft in mijn vlees een wonde.

Nauwlijks gestort, ruk ik mij overend
en ren, dwars door dat ademloos moment
van stilte - o, wie langs dood's ravijnen liep, die kent
de bleke stilte na een doodlijk schot -
en werp mij, bewustloos, met de laatste kracht
van vluchtend dier in 't reddend schuim der nacht.

[p. 636]

 

Ontwakend hoor ik voor het eerst je stem.

 

Het wonder van je stem, van een gefluisterd woord.

 

Was het: tovaritsj? Ik weet het niet.

 

maar ik voelde mij weer kind, als moeders lied

 

troostend rondom mij was bij ziekte en pijn.

 

Zo klonk jouw welkom in dat ongekend domein

 

dat vrijheid heet. Ik huiverde, maar niet

 

van pijn en koorts alleen. Er was een licht, een lied

 

een ongekend geluk, en ik, ik stond en rees daarin

 

naar een nieuw leven, naar een nieuw begin.

 

 

 

Er is een vreugde, die als bloemen bloeit

 

die plotseling onverklaarbaar ons omvloeit:

 

kinderen die zingend door de lente gaan,

 

een dartel veulen en een lam dat stoeit,

 

een man die eenzaam in de schemer roeit,

 

Christus die uit het graf is opgestaan,

 

een bloem die opengaat te middernacht,

 

een zogeling, die op zijn moeder lacht.

 

 

 

En wij, wij groeiden naar een nacht, zo schoon

 

dat het mij pijn doet, nu ik het verhaal.

 

't Was als een droom temidden van een droom,

 

de parel van een droom in aller nachten schaal.

 

En deze nacht bloeide voor ons alleen

 

aards maar ook hemels, innig en sereen,

 

verheven boven dit ravijn van vreugde en smart.

 

 

 

Dan welden, na 't genot, uit je verzaligd hart

 

de tranen van geluk en 't was aan deze bron

 

dat ik eindelijk van schuld mijn leven zuivren kon.

Uit de binnenkort bij D.A. Daamen's Uitgeversmij. den Haag, te verschijnen bundel ‘Karambool’.