Roeping. Jaargang 34

[p. 572]

Daaldreef
Muze in ballingschap

1.

Waar blijft de eerste vitalist na Marsman?
Zijn taal moet teken zijn
zijn woorden eerlijk als water,
nu men op atonale wijze
het brood der weerklank vraagt
en sterft, niet eens de dood Athanatos;
nu men geen overuren maken mag
- de Bond voor Atonalen staat er achter -

Ik maak 'n kans, ik rebelleer hun wet:
ik zet bij nacht en ontij
in woorden om
de tekens van de Muze, uitgebannen,
die bij de kopers van gedaalde waarden
haar kroonjuwelen - ritmische rondelen -
te gelde maakt.
Ik ben geheim agent, de opdracht luidt:

Schrijf dag en nacht

zolang er taal en teken

voorhanden is.

[p. 573]

2.

Vandaag of morgen word ik wel betrapt,
dan hoort de Avantgarde
heel de benarde luister van m'n opdracht:

Schrijf dag en nacht

zolang er taal en teken

voorhanden is.

Ik wordt gehaald, het voorarrest,
bewijzen uit het ongerijmde,
attest van psychiaters:
‘Volkomen ontoerekenbaar bevonden’.
Dan bij mentaal verstek tot levenslang
gedichten schrijven à la Claus veroordeeld,
'n interpunctieloos diëet, censuur
en lidmaatschap van de cultuurkamer
van hen die beter weten.
Ik vrees dat geen ontwenningskuur
mij helpen zal.

3.

Zij liet mij weten:

Loop als toevallig wandelaar

langs 't strand en lees de schelpen;

werp alle schelpen die je las

terug over de branding.

Omzichtig. Niemand hoeft te weten

dat water in de palm van elke schelp

mijn boodschap heeft geschreven.

Zo deed ik.
Ik slingerde de schelpen als 'n discus,
maar 't water liet niet af ze aan te dragen.
Wat hindert 't, wie leest er nog in schelpen?
Niet eens het kind.
Het kind lag als 'n kever in het zand
en staarde ruggelings naar bange luchten,
waar jagers vlijmscherp donderslagen sneden.
Het is te laat voor schelpen.

[p. 574]

4.

De opdracht luidde:

Keer terug naar 't strand

en meld je met het wachtwoord bij 't kind.

Er was niet veel veranderd sinds die dag,
het kind lag even ruggelings,
het lag gelaten
en zwijgend wees het naar de stalen vogels;
ze schreven op het blauw met lange halen
hun witte lijnenspel. Toen sprak het kind:
Je bent te oud om luchten te vertalen,
laat mij het doen, ik lees 't als 'n hand.
Er staat geschreven:

Draag water van de zee in beide handen,

draag water naar de kust en vraag:

wat is er eerlijker dan water.

Wie 't antwoord schuldig blijft

is ingewijd.

5.

Ik vroeg: wat is er eerlijker dan water.
De keizer dacht: mijn kroon,
de boer: mijn land,
de dichter zei: het hijgen van mijn hand.
Ik vroeg het aan de vrouw, de drenkeling
en beiden wisten zeker:
ieder ding dat drijven blijft
op water of wind.
Alleen het kind en ik
bleven het antwoord schuldig;
het moet 'n zaak zijn bij uitnemendheid
waarin je enkel met 'n kind
bent ingewijd.