Roeping. Jaargang 34

[p. 537]

[Nummer 9]

Pierre Kemp
Gedichten

Mondformule

Een brave jongen gaat tussen zijn oren,
een in de schaduw, een in de zon.
De wind laat de bladeren zichtbaar horen,
de herfst is er reeds met al zijn karton.
Toen ik jong was, werd ook ik zo gelopen,
ik had weinig geld in mijn hand.
Maar later ging ik veel boeken kopen
en gedichten schrijven aan de lopende band.
Er waren er bij die opensprongen,
al hield ik mijn mond haast dichtgezongen.
De kleur van mijn lippen was toen in de wind:
4 violet-rood . 2/10 . 7 tint.

Kinder-schipbreuk

Er was eens een papieren schip
met papierdere kanonnen,
dat voer op de papierste klip
en zo is dat begonnen.
Zo heeft het wel niet lang geduurd.
De stoute klip werd weggevuurd.
Het goede schip kon toen niet meer,
het legde zich op de golven neer
en dacht: daar wordt je neergezogen!
Gelukkig kwam een kleine jongen.
Hij heeft dat schip weer rechtgezongen
en aan de haard gaan drogen.

[p. 538]

Bedienaar van het trompetje

Een jongetje gaat niet met zijn trompet
waar het stil is.
Bomen en planten hebben er op gelet,
hoe hij van goede wil is
en de wind heeft daar veel van hem
op zijn blikken stem
al voor strijkmuziek gezet.
Door bloemenogen werd hij vaak bekroond.
Nu moet zijn trompet aan de zon getoond.
Zij vraagt al: wat ken je, kleine vriend?

Dat heeft zij nu uit dat blikken mondje gehoord.
Haar protuberansen werden nooit zo gestoord:
Wees maar stil, klein genie, je hebt ze goed bediend.

Lotgenoten

Als iets, dat komt met mij en met met mij gaat,
wandelt de Zon door dezelfde straat.

Zon, moet jij ook naar het postkantoor?

Zeker, dichter, daar zijn wij voor!

Toen zijn wij door de draaideur gegaan
en geduldig in de rij gaan staan
tot ook wij werden verzonden.

[p. 539]

Schrijfwijze

Ik schrijf mijn brieven nog niet op een boterham,
die ik dan klein maak voor de meeuwen
en uit laat strooien bij de dam
tussen de beide bruggen,
waar de meeuwen haast eisend schreeuwen.
Het is wel ver met mij, maar nog niet zo:
ik dicht al in bed, schrijf op aan mijn bureau,
al typte ik liever nog op meisjesruggen.

Vriendinnetje schaar

Waarom zou ik geen blauwe boompjes snijden
uit de zuivere morgenlucht,
met een echte kleine schaar?
En ze met hun groene voetjes spreiden,
ver van al dat motorengerucht,
over een beekje innerlijk zo klaar?
Als daar rode visjes in zwemmen,
behoef ik die niet te ruiken.
Ik kan mijn neus naar de vogelstemmen
met hun muzikale besjes laten duiken!
Nietwaar,
Vriendinnetje Schaar?!