Roeping. Jaargang 34

[p. 473]

[Nummer 8]

Jose Boyens
Gedichten

Twee ponnies

Jij staat onverjaagbaar gestald
in 't schuurtje van mijn gedachten.

Wij namen - als dieren onder elkaar -
't besluit voortaan 'n eigen wei uit te kiezen
en pakten ordelijk de biezen.

Ik graas toegewijd tot 't schrikdraad, -
maar daar sta jij plotseling gestald
in 't schuurtje van mijn gedachten.

Je staart van paardeharen
slaat naar je kinderlijke ronde buik.
Je moet je ongeduld voorgoed bewaren.

Ik schrik en draaf met mijn vier poten
tot aan de bastaardvlinderstruik.
't Gras is hier met zon-satijn bespoten.

Gerustgesteld verzamel ik gedachten, -
tot ik opeens jou zie staan wachten,
je ogen groot, van gember,

in 't vroege donker van september
diep in 't schuurtje van gedachten.

[p. 474]

Verzand

Door al 't gisteren
ben ik geheel onthand,
als ik zachtjes in verdriet verzand.
Ik weet geen waar-naar-toe.
Deelnemend speelt de bosuil kiekeboe.

Ik teken letters in 't zand,
probeer 't laatste compromis met mijn verstand,
maar dat houdt zich oostindisch doof
- omdat ik de bekende beterschap beloof -
en neemt de wijk naar de verstandelijke kant.

Nu ben ik onontkoombaar bij mezelf beland.
Word weerstandloos door gister overmand.
En teken bij gebrek aan beter
maar liefste letters in 't zand.

[p. 475]

Pastoraal

Als koe wens ik nu verder iedereen 't beste
en trek me pastoraal terug op mezelf.
Vertrouw mijn ponden rechts de flank in aan de aarde
en tuur bespiegelend naar 't prikkeldraad,
omdat tot daar mijn leeftocht gaat.

Inert lig ik die te bewaken.
Tracht verder nooit
uit mijn zwaar evenwicht te raken.
- Zo duidelijk staan nu bij
een koe de zaken.

[p. 476]

Balansopruiming

Heden uitverkoop
van oude zintuigen:

'n netvlies met
tot in de kleinste vlakverdeling
afgesleten beelden;

'n oor met klanken
uiterst courant van zetting,
gewichtig aangeblazen
in mijn geluidsbuis
door 'n identieke wereld.

Voor 'n zacht prijsje
te koop 'n reukorgaan
geoefend in gemiddelde geuren.

Een oog gezocht
zo goed als nieuw.

Een oor. Een rechterhand
om mee te schrijven
die kan vergeten
wat de oude deed.

Gevraagd
de geur van volwaardig gras,
een paardje van Franz Marc,
oud water
en gedroogde abrikozen.

[p. 477]

Pompeltour

Ik wil nu rijden in een grote pompelmoes
van groen en geel,
geheel gevoerd met vruchten-zij.
Getrokken door twee trotse kevers
in 'n rood schabrak van ribsfluweel.

Wij rijden buiten elk gareel
als kleine god door Frankrijk.
Zwaaien naar de opgeschoten zonnesteel
die haar hogehoed-bloem draagt
of ze 'n mand met mispels schraagt.

De agaaf met sponzen wuift nu evenveel
en buigt galant,
wist de twee ruitjes voor z'n ogen
schoon met z'n linker sponzenhand.

De olijven, van de andere kant,
deden inmiddels boompje verwisselen
met 'n even snelle hand
als wij verder reden.

Naar het beloofde land?
Omdat de appelvink daar de getijden
slaat naar eigen klokhuismaat?
Iedere boom vrij is gesteld van boomschorsroest?

Ik wil alleen maar rijden.
In m'n pompelmoes.

[p. 478]

Vrienden: lusteloos

De vriendenkoers daalt:
lusteloos
wijst de beursmeter
en ik neem mijn intrek
binnen de massieve
lijst om mijn leven,
die behoedzaam isoleert
en daarbij
decoratief
indruk maakt.
Ik probeer standen
om de ruimte
't smaakvolst
te vullen.

Constateer tenslotte
eerlijkshalve
dat ik niet
tegen mijn verlies kan.

[p. 479]

Verticaal

Ik houd zo
van gotische
verzen,
die 't cryptogram
verticaal
opbouwen
en niet massief
met brede versvoeten
op de grond staan.

[p. 480]

Hygiëne

Ook waar het penseel niet komt
ademt de wereldgeest
SU TUNG-P'O.

Eigenlijk
hou ik alleen
van zindelijke
verzen

met veel marge
en kleine coupletten
waartussen
sprekende regels
wit.

[Al die borstrokken

van pentameters

en alexandrijnen

zijn zo onhygiënisch].

[p. 481]

Onuitsprekelijk

Ik wou zo graag
naar 'n streek
met 'n onuitsprekelijke naam
Massachusets
Gyulafehérvár
of Witebsk

waar de mensen leven
alsof ze er de tijd voor hebben,

de geraniums
vanaf alle kozijnen
'n verhitte reidans uitvoeren
van passen
op de plaats,

waar de vogels
op stille schaal
amok maken.

Dan ga ik zitten
in de schelp
van 't dorpsplein
onder 'n grote
moederboom

en vaar
met toebehoren
bij rinkelende avondstemmen
aanhankelijk
onder de nacht
door.

[p. 482]

Agapè

Deze cypres

moet van adel zijn,

gemaakt door God

of door Piero della Francesca.

De olijven steken
vlag en wimpel
aan hun kale basten.

De grond
zuigt hun wervels
in; met open ruggen
stuiptrekken zij
tegen de aarde.
Zij hebben dodelijk geleefd.

Maar in de schelp
Van hun laatste maal
willen zij
feestelijk aanliggen.

[Een witte zeboe

kiest tenslotte

't woord

aandoenlijk]

Alleen de cypres
wordt niet meewarig.
Hij was onthecht
vóór zijn geboorte.

[p. 483]

Een man voor dag en nacht

Ik wil 'n man
voor dag en nacht

Om mijn ingekeerde
geiten te hoeden
die hun voeten
vierkant verzetten
tegen de verticale
Provence.

Om te zorgen,
dat de wind
met mijn tent
geen loopje neemt.

Om abrikozen
voor klaar te maken.

Ik wil
boven 't vallend
ravijn van de Rhône
ruime tijd
in de twee vissen
van zijn ogen
kijken
van mijn man
voor dag en nacht.

[p. 484]

Contractaanvraag

Ik wil zo graag

'n kleine

witte voet

bij God

om één plaats te hebben

voor 'n pied

à-terre.

hoop Anders

zou ik mijn

minuscule moed

verliezen.

geloof Ik heb 't brood nodig

van genesis-graan

dat tot

zijn oorspronkelijke staat

is teruggekeerd

in dit matineuze

avondmaal.

liefde Ook heb ik

't huiselijk recept

voor ondervoeden

van doen:

'n beker

volle bezorgdheid.

Daarom

wil ik zo graag

[op voorhand]

contractueel

'n witte voet

bij God.