Roeping. Jaargang 34

[p. 353]

[Nummer 6]

Jac. Schreurs
Van blaffende honden en kraaiende hanen

I

Ik zal mij in stilten verbergen,
Mij opsluiten in stomheid;
De hond zal blaffen,
De haan kraaien,
Maar ik zal zwijgen;
Als er geklopt wordt
Zal ik niet opendoen,
De roepende niet te woord staan,
De vrager geen antwoord geven -
Omdat ik de leugen verfoei,
De laster haat
En ik tot mijn dood toe zou willen schreien
Omdat ik de Liefde gekruisigd zie
Onder de kinderen Gods
En het niet kan verhelpen...

II

Als ik het oor aan de radio leen,
Word ik bedroefd;
Als ik de blik op het televisiescherm sla,
Word ik bedroefd;
Als ik de hond Citroentje
Tussen de sterren hoor blaffen
Word ik bedroefd;
Ieder kinderschoentje
Maakt mij bedroefd -
Niet, omdat ik oud word of sentimenteel
Of beu van het leven,
[Het heeft mij zoveel gegeven!]
Maar omdat de mens, mijn gebuur,
Zich door radio, televisie en litteratuur
Vertekenen laat tot karikatuur -
Dat bedroeft mij...

[p. 354]

III

Dorstend naar gerechtigheid,
Word ik níet gelaafd;
En toch is het mijn voordeel niet
Dat ik zoek
Als ik de ongerechtigheid vloek
En de mens niet benijd,
Ik ben aan mijzelf niet verslaafd.
Ik zal mijn tijd wel duren,
Zeg ik met de hand aan de wang,
Maar met Brammetje Gramschap
Immer op stang
En met Engelbert Zuure als buren
Kan een dag soms lang duren...

IV

Een cosmisch gevoel, zo houdt men mij voor,
Daar komt het op aan;
Maar dankt ook mijn stoel
Zijn bestaan daar niet aan,
Het blaffen van mijn hond
Bij volle maan
En het kraaien der hanen? -
En waar ligt de grens
Van herinnering en heimwee, o mens,
En waar de bron van uw tranen?

V

Ook ik zou met een witte parasol
Boven mijn hoofd
Naar de kerk kunnen gaan,
Ook ik zou dwars door het hart van de stad
Als een paard op hol kunnen slaan -
Doch wat baat mij dat,
Wat win ik ermee,
Waar ik zoveel anderen met een theemuts op
Naar de schouwburg zie gaan
En met een slaapmuts op op de thee?

[p. 355]

VI

Ook toen de luchtkastelen
Waarín we ons mínnestrelen Gods
En veilig als in stenen huizen waanden
Instortten en, zo 't scheen,
Ook àl 't bestaande,
Door niets meer in zijn val gestuit,
Uiteenviel in zijn delen:
In mortel, hout en steen,
Werd het lijden dat ons deel werd nímmer luid:
Wij zwichtten
En zwegen in gedichten -
Ach niet uit trots,
Het Leven, ach, het was zijn Tranen waard.