Roeping. Jaargang 34

[p. 268]

Sonja van Mechelen
Nacht: een handvolveren

Een handvol veren
ik vlecht een handvol veren in je lichaam

blond ligt het nachtlicht op de chantung van je kamertje
op de hooibergen van je oudste dromen
op de strohalm op de drempel op je huis je hart je achterbuurt

een handvol veren dat is pas smartelijk thuis zijn
dat is pas vechten en danken
slapen met de droogte achter bevende tanden
rondom zwart zijn en niets dan levensvrees zien bloeien
ik vlecht een handvol veren in het geweten der wereld
nacht ik vlecht de vingers van de veren vol vreemde streken
ik vlecht de streken van de vingers vol vaderveren vreemd
o nacht: een handvol deerlijk

de wind werpt de kaarten op tafel
op vochtige tafels tussen sterren
glasdieven schuiven de ramen open en

hoe bleek is het licht in het kamertje met de zwarte parapluis
en ik herken je niet in de ‘morgue’ van dit uur
er is een zwarte vlinder in je binnengegaan

veren bedekken je ontwaken.