Roeping. Jaargang 34

[p. 249]

Daaldreef
Gedichten

Cyclus

We speelden jaargetijden
we werden samen lente tussen lakens
je adem stokte in mijn keel
we werd samen zomer
we werden samen zon
de herfst komt voor we weten
wat begon;
er vielen kleuren voor mijn ogen
van wijn en bloed
je huid werd braakland
je haren dorre heesters
je mond verschaalde toen je ademhaalde
en toen je opstond
dansten wij samen winter;
mijn wervels vroren tintelend aaneen
en samen zijn wij langzaam ingesneeuwd.

[p. 250]

Criterium

Er is 'n hemelsbreed verschil:
de ene vrouw wil wachten op de nacht
de andere wil weten
of je gelooft in vogels van belang;
'n derde zegt alsof ze bloemen steelt:
‘Bouw mij 'n bungalow van trilbeton
'n bunker waar geen horizon
de vensters vierendeelt,
de lamp gedoofd
de ramen manshoog opgeschoven.’

Er is 'n hemelsbreed verschil
in wachten op de nacht
geloven in vogels
en luisteren naar liedjes van belang.

[p. 251]

Parc de monceau

'n Dove tuin in 't heet rumoer
van boulevards en pleinen;
fonteinen sproeien
hun regen tot de mulle paden;
'n omgevallen stoel, 'n hond.
Twee nonnen lachen luid en vrij
als in de kloostertuin,
ze worden gaarne uit de droom geholpen:
ze slaan ontzet 'n kruis,
hun witte handen voor hun preveltanden
als langs de kant 'n neger met 'n vrouw
als 'n trompet vergeten in z'n armen
te slapen ligt.

[p. 252]

Meisje

Soms valt je dichtheid als een mantel weg
en wordt je lichaam transparant als glas:
ik zie 'n blond kind
languit achter je huid staan,
soms staat het wuivend in je lengte-as.
Als jij je armen strekt
rekt het zich uit in je huid,
het praat onmondig met je lippen mee
en in je ogen kijken zachter
twee kinderogen mee door je pupillen;
wanneer je loopt
beweegt het kind zich schrijlings door je passen,
nooit rent het juichend voor je uit,
nooit raakt het bij je schreden achter.
Als ik het kind wil strelen
verstrakt je lichaam
volgens adembenemende lijnen,
je huid beslaat als glas
en heel je lichaam wordt opnieuw compact.

[p. 253]

Cantilene

De maan hing als 'n kleine Reine Claude,
een vruchteloze vrucht, verboden
van de aanvang af en nimmer aangetast.
Nochtans werd deze nacht de vrucht verrast,
als had een donkere godin op dwaaltocht
naar godenspijs gezocht,
ten halve in de Reine Claude
haar tanden blank gezet.
Zo beet de faun in bloemen, donkerrode,
de sater die in 't weerloos bloesembed
zich wentelde in lange schaterlach;
zijn zwarte haren striemden de cyclamen
tot een gestalte rees aan hoge ramen,
een hand sloeg hard de ruit:
de faun verhief zich zuchtend met zijn buit
van donkerrode knopcyclamen;
loom duizelend verdook hij in de bramen.
Toen ruiste er 'n reinigende regen.

[p. 254]

Liever

Liever dat men zegt:

daar komt de beruchte ontuchtige

hij lijkt vroom op het eerste gezicht

maar in het geheim is hij slecht

[men overdrijft zo licht]
dan dat men terecht zegt:

daar komt hij

de bekende middelmatige

matig in eten en drinken

matig in vrouwen en kinderen

hij leidt 'n rustig leven.

Als men zegt:

daar komt 'n heilig man

'n asceet, 'n profeet van gehalte

kniel neer, we zijn gered

moet men het niet vertrouwen:
men overdrijft zo licht
en als het zo was zou men zwijgen
of eerder zeggen:

daar komt de beruchte ontuchtige

enz.

[p. 255]

Vogelbrood

Later als ik groot ben
en 'n baard heb
ga ik mee in de zon staan wachten
doodstil
of er 'n vogel in wil wonen.
Als de vogel komt
zal ik blij zijn en zingen
tot ook de vogel zingt.
Ik zal hem met mijn handen
bewaren voor wind en regen
en tegen de avond
wat kruimels op m'n lippen laten
wit vogelbrood.
's Nachts als de vogel slaapt
- z'n adem streelt als water langs m'n tong -
schrijf ik voorzichtig op 'n blad
al wat de vogel zong.

[p. 256]

Dmitri 1

Hij dacht:
mijn vlees is ziek
mijn dorst onlesbaar
en mijn honger breed;
laat ik verdwijnen naar 'n land
waar niemand last heeft van m'n lusten.
‘Indien uw hand u ergert hak ze af,’
mij ergert meer:
ik sta in vuur en vlam,
wie ik omhels verbrandt;
vrouwen laat mij gaan,
ik ben funest als water:
wie met mij slaapt verdrinkt
tussen de lakens van alleen vergeten.
Ik ben getekend, ik schrijf mijn naam
met bloed in de schaduw van je schoot.
Vrouwen laat mij gaan
voordat mijn naam verminkt
op de huid van 'n kind
tussen leven en dood komt staan.

Dmitri 2

's Nachts joeg hij zijn paard
in galop door de bossen
vloekend dat de einder te klein was
en de lucht te laag;
hij reed daverend door smalle dorpen
nooit struikelde het paard
nooit werd hij afgeworpen.
Hij werd 'n somber mens:
het was zijn liefste wens
z'n nek te breken;
hij was gedoemd te leven.

[p. 257]

Dmitri 3

Hij stuurde 'n stalen vogel
tussen de dunne lagen
van tijd en eeuwigheid.
Hij zat beschonken tussen de kompassen,
hij ademde de uitgestoten gassen
moedwillig in en riep
ik wil te pletter vallen.
Hij vloekte tegen meters en getallen
en sloeg het glas aan scherven,
maar vallen deed hij niet,
hij kon niet sterven.

Dmitri 4

Hij kraste met zijn dolk
verschrikkelijke namen in de tafels
van elk café maar niemand las het.
Hij sloeg ter aarde wie hem niet beviel.
Hij nam de dochters van de waard
en zoende openlijk de vrouwen;
men schreeuwde dat zal je berouwen,
nooit nam men wraak
tenminste niet afdoende.
Hij dronk zich weerloos
en lag vergeten onder tafel,
soms sleepte hij zich kreunend naar de goot,
niemand verjoeg hem
niemand sloeg hem dood:
hij was ten leven opgeschreven.

[p. 258]

Dmitri 5

De Vrouw.

Zij riep: werp je mes weg,
verjaag 't paard met 'n zweepslag,
laat de straaljagers zonder jou stijgen.
Het mes trof 'n vogel in vlucht,
het paard stortte in 'n ravijn
als 'n rotsblok,
er vielen stalen scherven uit de lucht;
hij zag 't en lachte.
Toen sprak zij: kom;
ik ben vuur: hoe wil je mij branden?
ik ben zee: hoe kan ik verdrinken?
ik sla je de wapens uit handen,
je schuilplaats achter rode zonden
ligt open en bloot;
sta rustig in het teken van mijn schoot:
je zult je naam bij monde van 'n kind
helder als water vernemen.