Roeping. Jaargang 34

[p. 28]

Ton Neelissen
Gedichten

Vliegtuigval

De vogel vliegtuig sterft.
Hij staat de hemel af
aan de aarde en ongehaast
geeft hij zich open.

Hij perst de goden leeg
en breekt hun botten ook door.
Hij voelt het erts in de aarde
en vouwt zijn platen los.

Dit is een volbrachte vlucht.
Brandstof is brandstof.
Verzaligde reikwijdte is het vliegtuig
den sieraad nu van zijn geslacht.

De goden zijn nog niet dood maar
dit weet het vliegtuig
ik ben thuis ik ben thuis ik ben thuis.

[p. 29]

Nu elke naam is gegeven

NU ELKE NAAM IS GEGEVEN
laat de mijne los.
een zichtbare schim
een vraag op zoek
een watervin luchtvleugel
- goede naam in de stad -
maar heel onhoorbaar nu
vandaar al die boeken
van hier tot ginder
ER IS EEN GEHEIM
hij kan sterven op een gebaar
een vissersboot een steentje
een cowboy uit de film of
diens laarsjes. het voorwoord.
de kans. of de bliksem
in de eigen boom
HIJ IS AL GEZIEN
hier en daar inbraak is er regen
met overal toeval de zon.
een zichtbare schim in of uit
is niet meer te weten
en binnen of buiten
is mens of dier, dat
hangt in de kleren of kiezen
of delen van
HEM, MAAR WAAR.

[p. 30]

Pieta

Alsof Hij weer een kind was in haar armen,
zo streelt zij 't witte lichaam dat daar ligt.
De vlokken van de sneeuw van het erbarmen
dekken Hem toe en kussen zijn gezicht.

Zijn ster ging onder, die was opgeschoten,
een plant van licht de diepe hemel in.
Zijn graf is met een grote steen besloten,
de nacht is donker als in het begin.

O zaad van de godzaligheid geprezen,
licht in de duisternissen van de hel,
stem die de stenen breekt, Gij zijt verrezen,
vaandel van vele lentes, metgezel.

Vorstelijke vriend en al ons vertrouwen,
naast ons vannacht een dag rondom ons heen.
O herder den berg op, waar wij aanschouwen
al uw licht, stillend uw moeders geween.

[p. 31]

Gods medearbeiders

Een ieder draagt zijn eigen lot,
de schoenmaker draagt schoenen,
de dichter maakt gedichten, God
verwisselt de seizoenen.

Het menselijke aan mensen is
met God een mens te zijn,
in deze aardse wildernis
het eeuwenoud refrein.

Voor ieder is dat schoenen en
water en gas en licht,
daar ik als mens een regel ben
in Gods volmaakt gedicht.

God kent mij en Hij draagt mij voor.
Hij weet hoe het begint
en eindigt. Ik maak in zijn spoor
een schoen, een vers, een kind.