Roeping. Jaargang 33

[p. 701]

H.J. van Tienhoven
Drie gedichten

Woord

Duisternis, invallend woord,
ordeverstoring van boven.
Het was - voor die het geloven -
bij god, maar werd niet gehoord,

want het woord vervulde geen wet,
tastbaar voor sterflijke handen,
omdat het de schepen verbrandde
en de'uitvlucht op 't spel werd gezet.

Het gleed als een nacht voor het licht
dat zichzelf blijft ook in die dagen
dat kreupelen blinden bevragen
om een weg, met het water in zicht.

[p. 702]

II

 

Het woord ging bij god vandaan

 

en woonde onder de mensen.

 

Het deelde hun kwade kansen

 

van te worden misverstaan.

 

 

 

Het woord werd teken en taal:

 

kruisteken, pinkstertongen.

 

Het brak uit het hart en de longen

 

als het lied van de nachtegaal.

 

 

 

Ach, de mens is die weg te direct

 

en de waarheid is niet te kennen

 

en men wil geen leven beginnen

 

dat uit de dood wordt gewekt.

[p. 703]

III

 

Ook ik heb het woord eens verstaan,

 

ondubbelzinnig en zuiver.

 

Nu zwijgt het in mij en ik huiver

 

niet meer bij de roep van een haan.

 

 

 

En het duizendjarige rijk

 

moet ik woordeloos aan mij ontdekken.

 

Maar op eigen kracht vind ik plekken

 

waar de nacht van de middag wijkt.

 

 

 

En toch... Soms is het zeer nabij,

 

't invallend woord, en niet duister.

 

Het leeft dan als water dat fluistert

 

en een scheepsdek is onder mij.

[p. 704]

Goede vrijdag

Wild slaat de wind in het puin
het moet snel vergruizeld worden
een vervloekte herinnering aan
het stenen tijdvak der mensen.
Het duizendjarig rijk
van de stille groeikracht der planten
staat voor de deur die gekanteld
scheef in zijn hengsels hangt.
Alles neemt langzaam de kleur
weer aan van miniaturen.
De bosbouw van Henri Rousseau
treedt onverhoeds aan de dag
die veilig van vruchtbaarheid is:
Een licht dat een roekeloos stijgen
van vlinders en vogelen toelaat,
een klimmen zonder verblinding
naar het zenith van al het zijnde,
een eeuwigheidsdrang vrij van vrees.

[p. 705]

II

 

Et staat een steen in de morgen

 

die water en bloed kon zweten,

 

een offerblok van het verleden,

 

een grafzerk zonder inscriptie.

 

Hij vroeg voor een uur nog de aandacht

 

van gans een verduisterd heelal.

 

Als brood zal de tijd hem gaan breken.

 

Zolang er de tijd maar voor is

 

zijn de kleinste glinsterkristallen

 

voor de nieuwsgierige vogels.

 

Een liksteen is hij voor de herten,

 

silicium voor koortsig bloed.

 

Hij kan de ziekte genezen

 

van het jager zijn en gejaagde,

 

opdat zij weer stil kunnen staan

 

met een nieuw geschapen verrukking

 

bij de gaven der vruchtbare aarde,

 

een rijp graanveld, een berketak.