Roeping. Jaargang 33

[p. 697]

Gabriel Smit
Gedichten

Pasen

Alles aan U doet nog pijn.
Drie dagen slapen is niet genoeg,
U bent wel opgestaan, maar te vroeg,
zelfs U kunt nog niet beter zijn.

U bent Uzelf nog niet, U bent
nog de tuinman, een man van
groen dat nog uitbotten kan,
nog niet klaar, niet herkend.

De zon gaat wel op, maar is
nog niet opgegaan, er hangt
nevel die naar U verlangt,
even bedeesd als Uzelf nog is.

U wijkt uit: ‘Raak mij niet aan!’
Uw wonden trekken, wij hebben U
zo verschrikkelijk pijn gedaan.
Straks misschien kan het, niet nu.

Maar dat straks is genoeg. Het moet
zeggen: U bent er al, maar
U komt. Haal diep adem, sta klaar.
Je hebt Mij altijd tegoed.

[p. 698]

Wat u bent

Soms bent U een stem in mij,
een klein roepen achter mijn ogen,
maar ik kijk er altijd voorbij.

Soms bent U een oog in mijn hart,
maar als ik U eindelijk opsla
is het nacht en is alles zwart.

Soms bent U iets aan het raam,
holle wangen van een ontsnapte,
altijd iets waarvoor ik mij schaam.

Soms bent U een vel wit papier,
dat mij dwingt om U in te schrijven
en voortdurend antwoordt: niet hier.

Soms bent U de kamer rondom,
samenspraak met vertrouwde dingen
die antwoord geven: daarom.

Soms bent U het zelf, dan zijn
er geen woorden of dingen meer over,
dan is er alleen maar pijn.

[p. 699]

Wanneer?

Komt U morgen terug? U was
vandaag zo gelukkig dichtbij,
U keek voortdurend door mij
heen naar bomen, bloemen en gras.

Dat was vanmorgen. Het licht
was gewoon van U, het was alsof
de adem van uw gezicht
weer leven opriep uit stof,

alsof om mijn voeten heen
iets werd opgeslagen, een zacht
opzien dat alles doorscheen,
alsof, bijna onverwacht,

het gras zich rekkend uitkeek
naar de donkere frons van
de bomen, trots boven het bleek
groeibegin van maart. Het kan

zijn, dacht ik, dat het groen
de aarde genezen mag en
voorzichtiger mag overdoen.
Als ik er dan nog maar ben.

[p. 700]

 

Maar vanmiddag was het niet

 

gebeurd en toch was alles goed.

 

De mensen op weg, de dieren niet

 

bedroefd, hemel in overvloed,

 

 

 

het licht groter, overal opening

 

en alles - ik weet niet hoe -

 

met monden van bezegeling

 

naar een hartelijk wonder toe.

 

 

 

Dat is nu, vanavond, niet

 

gekomen. Wij zitten nu weer in

 

ons oude huis. Maar dat is niet

 

erg. Wij weten toch: het begin

 

 

 

is er, als God wil, kan

 

ik, wanneer ik met Hem meeloop,

 

een vrouw worden, een man.

 

Er is meer dan zekerheid, er is hoop.

 

 

 

En als U terugkomt - wanneer

 

weet U alleen - zijn wij misschien

 

iets dichter bij onze eigen terugkeer.

 

Kom, - en U zult het zien.