Roeping. Jaargang 33

[p. 492]

Noud van den Eerenbeemt
Muziek bij het ontbijt

Hij stond voor het raam en luisterde naar de geluiden van de nieuwe dag en keek naar kleine kinderen, die hand in hand naar school liepen. Hij hoorde verre honden blaffen en zag zonlicht weerspiegeld in de ramen der huizenrij.

‘Het wordt mooi weer,’ zei zijn vrouw.

Hij knikte en opende het raam en stak zijn handen buiten en voelde wind, lauwe ochtendwind langs zijn vingers strijken.

‘Moet je vanavond weer overwerken?’ vroeg zijn vrouw. Hij haalde zijn schouders op.

‘Gisteren was het ook al laat,’ zei ze. Hij antwoordde niet. Ver weg reden trams. Opeens hield hij van de stad, de wereld en alle mensen die er woonden.

‘Ga nu eten,’ zei zijn vrouw, ‘anders kom je weer te laat. Je moet de krant ook nog lezen.’

Hij knikte en draaide zich om en ging aan tafel zitten. Zijn vrouw schonk thee en zette de radio aan en hij luisterde naar de nieuwsberichten.

‘Het wordt mooi weer vandaag,’ zei zijn vrouw.

‘Ja,’ zei hij.

‘Neem nog wat brood,’ zei ze, ‘Je hebt weinig gegeten.’

Hij schudde zijn hoofd en zei: ‘Ik heb geen honger.’

‘Ik zal je een boterham meegeven,’ zei zijn vrouw, ‘Op kantoor krijg je wel trek.’

De nieuwsberichten waren afgelopen en uit de radio kwam vrolijke muziek.

‘Zet de radio maar af,’ zei hij.

‘Waarom?’ vroeg zijn vrouw, ‘Het is toch gezellig? Muziek bij het ontbijt.’

Hij haalde zijn schouders op en staarde naar buiten.

‘Wat is er?’ vroeg zijn vrouw, ‘Ben je bang?’

‘Ik heb zo vreemd gedroomd,’ zei hij.

‘Wanneer?’ vroeg ze.

‘Vannacht,’ zei hij, ‘Over de oorlog.’

‘Weer over de hongerwinter?’ vroeg zijn vrouw.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Over een andere oorlog.’

‘De Russen?’ vroeg zijn vrouw, ‘Waren de Russen gekomen?’

‘Dat weet ik niet,’ zei hij, ‘Het waren Chinezen, geloof ik. Ja, het waren Chinezen. Dat was allemaal niet zo erg.’

Hij luisterde naar de vrolijke muziek en zei: ‘Er werd al lang niet meer gevochten, toen ze de bommen gooiden.’

[p. 493]

‘Atoombommen?’ vroeg ze.

Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat zal wel. Er werden grote kuilen gegraven, voor ieder een kuil en daarin gingen de mensen liggen en dan werden er regenjassen over hen gelegd en daarover deden de Chinezen zand. Zo kon niemand worden getroffen. Wat zou dat betekenen?’

‘Dat weet ik niet,’ zei zijn vrouw, ‘Wat gebeurde er nog meer?’

‘Alle mensen begonnen in hun kuilen te graven en langzaam groeven ze zich steeds dieper in de aarde. Eerst tien kilometer diep en toen vijftig en tenslotte honderd. Maar dat duurde duizenden jaren en niemand wist toen nog wat er boven de grond was geweest. Er kwam een hele wereld onder de grond.’

‘Was jij daar ook?’

Hij knikte.

‘Was je blij?’ vroeg ze, ‘Ik bedoel, was je er gelukkig? Was het er niet erg donker?’

‘Ja,’ zei hij, ‘We liepen door lange, donkere gangen, maar dat was niet erg.’

‘En later,’ vroeg zijn vrouw, ‘wat gebeurde er later?’

‘Eerst ging er een hele tijd voorbij,’ zei hij, ‘We moesten alles opnieuw leren. En toen gingen we een ruimteschip bouwen. Het was een hele grote raket, zoals ze wel eens in Amerikaanse bladen staan. We wilden ermee...’

‘Naar de maan?’ vroeg zijn vrouw, ‘Naar de sterren?’

‘Dat denk ik,’ zei hij, ‘Ja, dat zal wel. We waren met zijn zessen en we hadden vreemde glazen helmen op ons hoofd, vanwege de zuurstof. We stapten in het ruimteschip en vlogen honderden kilometers recht omhoog en dwars door de aarde, voor we weer aan de oppervlakte kwamen.’

‘En toen?’ vroeg zijn vrouw.

‘Toen niets,’ zei hij, ‘Daar leefden ook nog mensen. Gek hè? Daar leefden toch nog mensen en ze waren erg ongelukkig, want overal om hen heen brandde het en er vielen nog steeds bommen.’

‘Was er weer oorlog?’ vroeg ze.

‘Ik geloof van niet,’ zei hij, ‘Nee, er was geen oorlog. Het hoorde erbij, denk ik. Ze wilden ons gevangen nemen, maar we renden naar ons ruimteschip en toen was het uit.’

Zijn vrouw knikte.

‘Vind je het geen vreemde droom?’

‘Ja,’ zei ze, ‘Het was een vreemde droom.’

Hij ging voor het raam staan en keek naar kleine kinderen, die hand in hand naar school liepen en luisterde naar het blaffen van verre honden.

‘Wat zou het betekenen?’ vroeg hij.

‘Dat weet ik niet,’ zei zijn vrouw, ‘Je moet het maar vergeten.’ Zij pakte zijn brood in en vroeg: ‘Wil je de krant nog lezen?’