Roeping. Jaargang 33

[p. 447]

Lodewijk van Maelstede
Gedichten

Goede vrijdag

In het grijze licht der middag komen
de kinderen, zingende een lied.
Wat zij zingen? ik weet het nu nog niet
maar zuiver stijgt het door de bomen
van de straat. Zij lopen in rijen
van vier: een smalle blinkende rivier
van kleuren, glanzend tussen ginds en hier
en horend hen denk ik aan bijen,
die ijl en bijna fluisterende zweven
door de aandachtsvolle lucht.

De kinderen, als een lichte vlucht
van kleine vogelklanken, geven
de straat een teedre deemoed
mee; al tonen zij een bonte stoet
van rood en blauw en geel, toch roept
hun zachte zingen een weemoed
bij mij op, een ingetogen denken
aan liefs dat mij ontnomen werd:
een wit gezicht in een donker bed,
twee rimpelige handen die mij wenken; -
gordijnen van jaren rond vergeelde dingen.

Het is hartbrekend nu ik eindelijk horende
versta de taal, waarin dit koor
van kleine monden loopt te zingen:
O Crux, ave, spes unica;
de dag van nu is zonder zorgen
en gisteren is gelijk aan morgen;
reisque dele crimina.

[p. 448]

 

De stad gaat plotseling op tenen

 

van stilte rond; - een klok slaat loom drie uur.

 

De dag staat eenzaam voor een blinde muur,

 

ik hoor alleen het huilen van sirenen.

 

‘Laat de kleinen tot mij komen.’

 

zij breken juichende uit de rij

 

en voelen zich zo kommerloos en blij,

 

hun kreten jagen vogels uit de bomen.

Tenslotte

Ik heb de moed niet om te komen
maar hij zegt fel: gij zult er zijn
en breng het brood mee en de wijn,
niet louter voor de louter vromen
zal ik daar zijn, maar juist de kleinen
en de bangen, zoals jij, verwacht
ik er. - Sinds vrees ik voor die nacht;
al dagen poog ik te verdwijnen
onder de velen die maar leven:
eten, praten, slapen, opstaan
en toch behoorlijk nog heengaan
bij het eind, maar mij wordt niets gegeven
uit dit geijkt bestaan; gedreven
word ik en gejaagd; hij speurt mij op
en spreekt genadeloos en zacht tot
mijn bang hart: dat dit weerstreven
geen zin meer heeft, dat hij zal dwingen
en dreigen, tot ik tenslotte toegeef
elk ogenblik dat ik beleef
van alle dagen voor de dingen
die hij aan ons zal openbaren
en daarom zal ik, zoals ieder jaar,
maar gaan, met op mijn grijze haren
het vleugje as dat ik nog kon bewaren.

[p. 449]

 

Hij zal mij eerst de voeten wassen

 

en diep gebukt tot de plavuizen grond

 

zal hij ze kussen met zijn warme mond

 

en met zijn sterke handen ze betasten

 

en zegenen. Dan zal hij zonder woorden

 

mij noden aan zijn dis en bijna schuw

 

zal hij zacht mompelen, huiverwekkend: één van u

 

en of ik nog van vroeger jaren horen

 

kan mijn echo zal ik fluistrend vragen:

 

ben ik het? en buigen tot de rand

 

der tafel mijn gelaat en met de hand

 

mijn ogen dekkend luistren naar het trage

 

vragen van de anderen, stil verslagen

 

steeds maar vragend: ben ik het heer?

 

en dan tenslotte niets dan de stilte meer -

 

o Jezus Christus, dit is niet te dragen

 

en hiervoor vrees ik om te komen.

 

Maar érger dan: het kraaien van de haan

 

de andre dag, als ik niet ben gegaan,

 

en 't heimwee om een pijn aan mij ontnomen.

 

Of erger nog: als ik hem zal ontmoeten

 

en als ik vraag waarheen hij toch moet gaan

 

en als hij zegt zich weer te laten slaan

 

aan 't kruis om voor mijn laf gedrag te boeten...

 

ik denk dat ik tenslotte maar zal gaan.