Roeping. Jaargang 33

[p. 182]

Vic. Reinders
Gedichten

Intermezzo

Ik lig in bed en voel mijn vlees
plots krimpen, schrompelen, verdwijnen;
niet ik lig nog in bed,
niet ik: niets dan mijn dor skelet.
De vingerkootjes tasten diep
in lege ogenkassen tot het binnenst dek
van holle schedel, dan weer snel
spelen ze xylophoon op 't rek
der ribben, eerst links dan rechts;
de knieënknoken klikken prompt de maat,
en naar het sneller gaat
wiegt sneller ook mijn doodskop
even boven de rand
van 't lage ledikant
en spiegelt wéér, al wiegend mee,
in 't lichtend glas
der spiegelkast.
Mijn knekelvoeten liggen
aan 't eind van 't laken dwaas te wroeten
de spichtige tenenkootjes spits omhoog. -
Plots word ik zwaar en voel
het laken koel
rondom mijn lichaam, vlees weer en skelet,
in 't omgewoelde bed.

[p. 183]

Vereenzaamd mens...

Voor Karel de Vries

Nu is het herfst en avond en een dove
en dode mist wolkt over 't lege land,
de paden lopen dood langs dode hoven
in moer, met bomenschimmen schaars omrand.

Vereenzaamd mens door leegte en stilte dwalend,
zoek ik de koestring wéér der luide stad,
en, even soms, bij schelle straathoek dralend,
hervind ik iets, van wat ik ééns bezat:
de hoop in veiligheid te zijn geborgen,
tussen de mensen mens met eender leed
en eendre vreugd, een zelfde hoop op morgen, -
en, diep in 't hart, een lied, dat niemand weet.

[p. 184]

Inzicht

Voor Karel de Vries

Wie eens de dood ervaren heeft,
het is met zijne jeugd gedaan:
hij heeft verganklijkheid verstaan,
weet haar nabij in al wat leeft;

weet haar meedogenloos nabij,
nabij in 't klaarste uur der jeugd, -
de schaduw over alle vreugd',
de schim van 't eind' - voor U en mij.

Dan, wie vergank'lijkheid verstaat,
heeft op het eeuw'ge zich gericht,
zo wordt hem duisternis tot licht,
een licht, dat in geen tijd vergaat.