een grote bondgenoot van het ukulelespel en plaatst het meteen reeds een eind vooruit. Maar ik deed het ook wel zonder neuriën of fluiten: toon voor toon, of accoorden zoeken, een vrij boeiend werkje verbonden aan belangrijke begrippen zoals septiemaccoord, dominant, zelfs verminderd of vermeerderd - dingen die ik bij een ander instrument altijd uit de weg was gegaan maar waar men bij ukulele onwillekeurig toe gebracht wordt.
En wanneer het elf uur was dan speelde ik reeds zo zacht dat mijn vingers alleen nog maar over de snaren stréken en om 12 uur zou het overdag met de deur open al niet meer in een andere kamer te horen zijn geweest, en om 1, ja zelfs soms 2 uur, kan men zich voorstellen dat ik zeer, zeer zacht te werk ging. Maar men weet hoe dat is, 's nachts. Alle geluid verdwijnt, de trems zijn opgehouden, af en toe nog een taxi. In huis is alles stil, zo stil dat men kan horen waar de poes is en uit een licht gekrab of het rollen van een knikker kan opmaken wat die aan 't doen is. En de bovenbuur, die men eigenlijk nooit hoort, hoort men nu ineens wat stommelen. Zich omgooien in bed, hoorde ik hem eens. En ik hoorde mijn hospita kuchen of hummen twee kamers verder. Sliep zij? Dat moest toch wel. Het snaargeluid kon haar niet gehinderd hebben, het kon voor de fijnsthorende ternauwernood door één deur heendringen. Wel kon zij gezien hebben dat mijn leeslamp nog aan was. Maar dat kon toch geen bezwaar zijn. Ik begon de avond altijd laat, meestal nog later dan tienen. Mijn bovenbuur kon mij niet horen. Het was geen gehorig huis. Trouwens het lichte geluid van mijn met zorg bespeeld instrumentje kon hem onmogelijk hinderen. Integendeel, áls er nog een schijntje doordrong in zijn kamer, dan zou het eentonige zachte spel slechts slaapverwekkend kunnen zijn.
En deze accoordenopeenvolging wilde ik toch nog eens herhalen. Majeur B, dan E7 en dan A. Die begeleiding van Lore Lore Lore hoewel ik het vroeger een vervelend Duits deuntje vond, is werkelijk interessant, men kon er haast niet genoeg van krijgen. Het is trouwens wonderlijk hoe wijsjes die men voor banaal en onbelangrijk heeft gehouden, plotseling aan waarde winnen als men ze gaat oefenen op een instrument. Oh Susanna. De vervanging van G door A7 en later Cm. E7 en dan onmiddellijk A7 en dan D in Old Folks at Home. Hele mooie songs.
Toch besloot ik - ja ik zou niet anders gekund hebben - het klankvolumen dat al bijna nihil was nóg meer te beperken. Niemand kon dan nog bezwaren hebben want niemand zou er meer iets van kunnen horen. Ik zou oppassen dat niet één snaar ook maar even wat harder werd aangeraakt, zou zelfs oppassen bij het wegbergen van het instrument nergens tegen aan te stoten met de klankkast. Mijn hospita hoorde ik ook niet meer hoesten. Zij sliep dan toch zeker. Ik zou het niet laat meer maken. Het wás ook wel wat laat aan 't worden. En zo fluisterde ik - neen minder dan fluisteren, weefde ik - nog wat verder
Auteursrechtelijk beschermd