Roeping. Jaargang 33

[p. 25]

Leo Herberghs
Gedichten

1

Op voeten van genade,
onder de sacramentale hemel
van je onbevlekt voorhoofd
loop je zo priesterlijk;
het doopwater van je ogen
vloeit over mij uit;
je legt je beide handen
zegenend op mijn haren:
langzaam word ik heilig.

2

Jouw maandagse woorden
zijn van zondag vervuld;
je daaglijkse kleren
ruiken naar heimwee;
je zaterdagse voeten
zijn van heilige herten.
Je loopt in en uit
een rijk van fabels,
ik vind je verscholen
in de kelk van bloemen;
je smaakt naar honing.

[p. 26]

3

Jij bent zo onbegonnen,
een lente in februari;
je komt op hoge benen
langs alle avondstraten
en glimlacht plotseling
onder de wolk van je voorhoofd;
je handen genezen
als een maartse regen -
Alle verdriet ben je voor,
jij warme augustus.

4

Je haren bedwelmen
mijn ziel en mijn zinnen,
ik ben in je aandacht
als een ree gevangen;
jij kluistert mijn voeten
aan heilige grond.
Je lacht prinsheerlijk
vanuit je hemel.

[p. 27]

5

Jij bent mijn verlangen,
mijn goede nacht,
mijn stralende morgen,
mijn zachte avond.
Jij bent mijn heimwee,
mijn verre heuvel -
paradijsvogel, jij.

6

Van bloemen heb je
de oogopslag,
van hoge bomen
de blik naar de verte;
jij hebt van de hemel
alle de sterren
en van de aarde
de eeuwige lente.