Roeping. Jaargang 32

[p. 654]

Jan van Sleeuwen

Drie kwatrijnen

Men kan niet steeds maar blijven dolen,

eens komt men toch ‘onder de wolk’,

dan stooft men u Coolen op Coolen

met veel kinderen van ons volk.

Het dorp ligt niet op de hei

zoals van Hemeldonk zei,

het dorp, zei Coolen, ligt hier

voor altijd aan de rivier.

Als ik door het donkere licht van de avond kijk
naar daags schone voleinding onder de canadassen,
zitten de peelwerkers uit dit kleine rijk
al met de goede moordenaar te klaverjassen.

[p. 655]

In Brabant

VOOR ANTOON COOLEN

Onder het licht van de sterren
is alles hier nog vertrouwd,
ik zou, vermoeid van de verte,
hier blijven ten eigen behoud,

hier werken langs de rivieren
in het leem van de steenbakkerij
met een achterland vol dieren
op wei en hei,

hier rusten in de dorpen,
hoor, in de tuin van 't café
spelen fanfarecorpsen
dichter en boer van Suppé,

pleisteren onder kastanjes
voor het koffiehuis bij het station
waar hangt nog naast dat der Oranjes
het portret van Napoleon.

De bomen hier kennen veel kleuren
binnen de grenzen van groen
als het groen van de boerendeuren
met verschillen van nu en toen.

Soms lopen hier kerkvaders
van voor de hervorming rond,
zij wikken hun imprimatur
en ruiken spoedig lont.

Maar onder het licht der sterren
slaapt men ten eigen behoud,
men voelt zich vermoeid van de verte
en kruipt in het kreupelhout.