Roeping. Jaargang 32

[p. 327]

Gabriël Smit
In Memoriam Matris

Hoe dichter bij mijn eigen dood,
hoe dichter bij de uwe. Reik-
halzend rek ik mij naar de witte,
gazen wand waarachter gij mij
zijt weggedaan, het hoge scherm
om uw laatste bed. Aan vaders
hand loop ik de kamer uit, in
mijn andere hand twee kleine,
witte pepermuntjes. Vandaan onder
het gedempte, hees fluisterende
licht, onder de angstgordijnen
die overal opwaaien in de kamer,
schichtig klapperend, ontzaggelijke
vleermuizen. Daaronder moet ik u
achterlaten, uw smal gezicht, uw
smalle handen, trillend om het doosje
met de witte pepermuntjes. Meer
weet ik niet van u. Gij hebt geen
stem voor mij, nergens gaat gij naast
mij, u mag mij in uw omgewoelde
bed niet kussen, ik heb alleen
twee kleine pepermuntjes en die
moet ik mijn hele, lange leven
eten. Want het hoge, witte scherm
kan ik niet wegdoen, - o, ik zie
de hoge, witte wolk waarachter
onze Heer - de uwe en de mijne,
Goddank - werd weggenomen bij
zijn hemelvaart. Tuur ik daarheen
dan zie ik licht in licht, zoek ik achter
uw laatste wit dan storten
vereenzaming en hulpeloos verlangen
in grauwe gangen neer, over
een gladde trap, een wezenloze
vestibule, een rillende regenstraat

[p. 328]

 

waar een lange, zwijgende man

 

loopt met aan zijn hand een klein,

 

verwezen kind. Ik weet het nu:

 

ook dat is licht, het zelfde als achter

 

de witte wolk op de Olijfberg.

 

Daar woont u, moeder, ik weet

 

het, maar wees niet boos als ik in

 

de angstige kamer van mijn ziekenhuis

 

u toch blijf zoeken, twee pepermuntjes

 

in mijn hand. Ik zoek mijn kinderstem,

 

ik wil zingen voor u, over

 

het doodscherm heen, ik wil zingen

 

over alle dingen waarin u mij

 

toch hebt vergezeld, waarin ik

 

uw handen heb geweten, het laatste

 

opglanzen van uw grote, brandende

 

ogen. U bent zo goed voor mij geweest.

 

Mijn stem is hees nu, maar toch zult

 

u mij herkennen: in de hoge, stormende

 

kamer van mijn jaren sta ik en

 

mijn kinderstem reikt naar uw laatste,

 

lieve adem, ik zing uw grote

 

ogen toe. Slaap, slaap, slaap.