Roeping. Jaargang 32

[p. 288]

Michel van der Plas
Vader en Moeder

Heb je echt gedacht dat wij die nachten
konden slapen als jij desperaat
met gespitste oren lag te wachten
of zijn stap nog klinken zou op straat?

Tot de ochtendmist de klokkeslagen
mild omfloerste, lag als in de ban
van een boze vrijheid, moe van vragen
heel het huis te wachten op die man:

dacht zich suf met ramengrote ogen
hoe hij nu asgrauw in 't magazijn
wakend, over rollen zeil gebogen,
droomde of 't zijn zonen konden zijn.

Heb je echt gedacht dat wij niet wisten
van zijn hopeloze achterdocht
tegen elk seizoen, van zijn besliste
tanden in 't katoen dat hij verkocht?

Soms maakte een slinkse droom offerte,
vleiend draaiend met een koffervol
herfstvacanties [bergen, Duitse herten],
maar dan kroop hij snel onder de wol,

deed twee dagen ziek en joeg de derde
al weer grimmig op een weekrecord,
tot zijn ogen bange muizen werden
en zijn neus de speurderszin verloor.

Heb je echt gedacht dat wij wel speelden
toen, als in een snel gedaagd gerecht,
op het schuddende kantoortje heel de
wereld haar ontslag kreeg aangezegd?

[p. 289]

 

't Welterusten fluisteren ontstelde

 

steeds de hand die niet meer strelen kon,

 

maar die later de rijksdaalders telde,

 

tot de deur sloeg en de nacht begon.

 

 

 

En de nacht begon en in die grijze

 

stilte en huiver dansten ver van hier

 

meireclames en novemberprijzen

 

onder 't potloodstipje op zijn papier.

 

 

 

Heb je dan als wij gehuiverd? - Tussen

 

slapte en seizoen wist hij de dood

 

met een extra aanbieding te sussen

 

waar geen stuiver winst op overschoot,

 

 

 

offerde: de maagpijn, oorlogsangsten,

 

éen doof oor, en hield zijn rozenkrans

 

bij de hand om duivels er van langs te

 

geven, in zijn allerlaatste kans.

 

 

 

O ik weet niet wat ik je moet zeggen,

 

ik voor allemaal, en deze nacht,

 

nu ons huis nog in niet uit te leggen

 

armoe op zijn driftige voetstap wacht.