Roeping. Jaargang 32

[p. 66]

Jan Leyten
Gedicht

i

Er is - zo sprak hij - niets te koop
in deze winkel, dan wat hoop.

Geloof is lang reeds uitverkocht
en liefde is niet erg gezocht.

Gevarieerd naar smaak en stand
houdt hoop alleen nog dapper stand,

De omzet is zelfs toegenomen
met de ontdekking van de dromen

maar het product heeft minder waarde
door een teveel aan valse aarde.

's Nachts sluipen hier tersluiks naar binnen
die overdag hun rijkdom winnen.

Verzadigd heen gaat niemand zonder
- diepweggeborgen - hoop op wonder.

Hoe gul ik ook distribueer,
zij komen spoedig - zonder - weer.

[p. 67]

ii

Behoedzaam als een bange dief
schrijft zij haar eerste minnebrief.

Maar 't hart ontvonkt aan ieder woord
waarin het eindeloos enzovoort

der daagse dingen die gebeuren
zich tot haar liefde op moet beuren.

De kousen die zij heeft gekocht
en de vriendin die is verzocht

het boek dat juist is uitgelezen
het broertje van de griep genezen

en dat ik altijd van je houd
al word je honderd jaren oud

Voor oorlog, pest en watersnood
en voor de strijd om 't daaglijks brood

spaar, smeek ik U, die zo volkomen
in deze droom zijn opgenomen.

[p. 68]

iii

Van de bemanning heeft vannacht
blode Marijn de hondenwacht.

Hij tracht zijn angst de baas te blijven
door met zichzelf de spot te drijven.

Als de wind lijkt aan te zwellen
gaat hij zijn eigen stappen tellen

en als de schuit begint te kreunen
fluit hij de laatste vissersdeunen

Ze hebben hem te vaak gepest
de schipper en de hele rest

Hij zal alleen dit noodweer klaren,
hij heeft al zeven jaar gevaren.

De zee spoelt over het scheepje heen
Blode Marijn blijft koud als steen

De kranten melden hedenmorgen
dat men de lijken heeft geborgen.

[p. 69]

iv

De kachel ploft bij tussenpozen
als achtergrond van 't minnekozen

en door de straat weergalmt gedwee
het drenzend deuntje van de zee.

In menig woonhuis hier ter stede
wordt nu de rozenkrans gebeden

[een harde stem slaat keer op keer
op een veelstemmig gonzen neer

en vloeit dan weer gelaten samen
tot aan het overwoekerd amen]

voor de bekering van de russen
terwijl de vrijers zondig kussen

en op de straat twee zieke zatten
besluiten er nog een te vatten.

Bekeren zich de russen morgen
dan wachten er nog andere zorgen.

[p. 70]

v

Een dichter had zich opgehangen
uit onbevredigd zielsverlangen

Maar 't lichaam nam op tijd de wijk
uit 't dichterlijke zielelijk

en kwam in opgeperst jaquet
precies op tijd voor 't rouwbanket.

Daar reciteerde men verwoed
zijn juist gestelpte verzenvloed

en ieder snikte dat het mooi was
en 't zakenleven maar een zooi was.

totdat des dichters leeg omhulsel
zo'n heimwee kreeg naar 't oude vulsel

dat 't uit de grond van zijn ellende
zich tot de dichterminnaars wendde:

‘gij maaktet eerst mijn volheid ledig,
maar nu vermoordt gij mij volledig.’

[en na dit laatste droeve woord
is nooit meer iets van hem vernomen]