Roeping. Jaargang 32

[p. 37]

Paul Haimon

Amen

Wij liepen, er waren geen straten
de huizen logen hun dak
de burgers waren soldaten
in een dun uitverkoop pak

de schoenen hadden geen winkels
de bedden vonden geen nacht
de vrouwen zagen geen kinkels
waarvan iets kon worden verwacht

de vogels blauw zonder veren
besprongen het zand van de zee
een strandman bedelde kleren
de meisjes zeiden nog nee

viswijfjes hadden stemmen
gehoord hoog in de lucht
ze vlogen op vinnige pennen
de natuur om tot een klucht

de lelies zaten te kijken
naar een modeshow in een bad
de mannequins waren lijken
de dood een lelijke wrat

gebochelde rozen aten
het menu op van de zon
de regen liep in de gaten
van een jonge hengstebron

de maagden die verwachtten
verloren ieder houvast
hoe zij er ook om smachtten
het kwam toch niet van pas

[p. 38]

 

de dichters hadden hun huizen

 

verhuurd op de helikon

 

hun verzen werden abuizen

 

muizen in een salon

 

 

 

de woorden gingen over

 

de wonden gingen dicht

 

de mensen wilden niet door de

 

poort van het gericht

 

 

 

de soldaten schoten met bommen

 

de hoeren schoten met zaad

 

de banken gooiden met sommen

 

millioenen in het kwadraat

 

 

 

de doden zaten in kramen

 

door levenden opgericht

 

de geest schreef langzaam amen

 

amen op hun gezicht.

[p. 39]

Sneeuwman

Mijn zoon heeft een sneeuwman
getekend met een blauwe baard
en in de boom woont vogel paard

en in de deur staat moeder rood
te neuren te kleuren in haar schoot
de sneeuwman krijgt een boterham

en eet zijn witte lippen gauw
volgens het verstand der vrouw
lipstick leugenachtig rood

daarom moet de sneeuwman dood
mijn zoon heeft hem al doorgestreept
omdat hij teveel op een vrouw geleek.