Roeping. Jaargang 31

[p. 705]

Herman van den Bergh

Voorspraak

Laat hij mijn voorspraak zijn
bij de gemeenschap der mensen die komen

hij die bij dagkrieken langs dode treinen loopt
hij die zijn netten spoelt
en wie de nacht en de winden
en de blinde zeekwal de handen verslinden

maar ook het kind zij mijn voorspraak
dat in het hart de blauwe slaap heeft
met het verlangen naar jonge dieren
en de wijsgeer met zijn verre diepe dorst
de stoker die sterren kool en zweet heeft op zijn borst
mogen mijn voorspraak zijn;

en zij, de dichter en de staatsman en de held
slaanden en geslaagnen op het veld
herders en hun vee, jagers en het wild,
vliegers die steigeren naar het zonneschild.

Maar laten zij ook mijn voorspraak zijn
die mij zijn voorgegaan naar de andere oever
en die mijn talmen hier zonder een afgunst zien
omdat zij weten hoe 'k zonder afgunst bleef
omdat zij wachten dat ik hen vinden zal
om onze trouwe gesprekken te vervolgen:

'k Zal met de maan mij op hun voorhoofd zetten
'k zal in hen zijn een nieuwe ademtocht
en onze denkens zullen we trillen voelen
zoals bij avond trillen de gewassen
zonder een wind die blaast -
zo zullen wij ons gesprek vervolgen
van de nacht naar de dag
van het een naar het al.

[p. 706]

 

Want wij leven niet enkel het eigen leven,

 

uit duistere oorsprong is het ons toegevallen

 

maar aan geslachten eerst is het gevormd

 

niet uit onszelf is het dat wij leven

 

wij zouden brokken zijn van natgrauw leem

 

zo niet de beeldhouwershanden der duizenden

 

kneedden en brandden ons tot hoger waarde

 

wij zetten alle pijn en alle werken voort

 

zij waren de stameling wij zijn 't gevormde woord.

 

 

 

Laten allen zij die mij boetseerden

 

die mij beminden en die mij deerden

 

mijn voorspraak zijn

 

bij de gemeenschap der mensen die komen.

[p. 707]

‘La fraternelle’

Pour les autres, je ne suis tout au plus qu'un peut-être
stendhal

De wagens hortten bij 't benieuwde kijken
van buurtgenoten: een immense gaap
steeg uit de stijve bolbloem van de slaap
die groeit op 't asfaltdek der buitenwijken.

Nu dreinen orders naar een bleke knaap;
een avondzon komt langs de tafels strijken,
hemden staan open, de oude ruggen lijken
te bukken voor een kregele satraap.

Zij sidderen in het armlastig licht
dat met de taaie wijn wordt ingedronken:
geen kan de honger van zijn nabuur zien.

De baskenmuts is op een oor gezonken,
elk klapt zijn ogen als twee vlinders dicht -
zichzelf een feit, den andren een misschien.