Roeping. Jaargang 31

[p. 684]

Hans Edinga
Leuze

Wachtend op de bus van Z. naar D.
[wezenloos het plein op slag van negen
met een flapp'rend spandoek in de regen]
zag ik haar voor 't raam van het café,
waar wij onze laatste ruzie kregen.

Dat was dus haar man, die dikke heer.
In de serre-leegte triest verloren
['t hoofd als van een kind, nog ongeboren]
sprak hij met de kellner over 't weer;
háár verveling werd door drank bezworen.

Na haar port vergreep ze zich aan 't glas
van de foetus, quasi onbevangen.
Lege ogen, vale slappe wangen;
om de mond, die vroeger geestig was,
zweemd' een weerzin van verschaald verlangen.

Drang naar burgerlijke zekerheid
had haar hooggestemde idealen
ondermijnd; in onze armste tijd
raakte zij ze successiev'lijk kwijt
en zij sprak niet meer in schaftlokalen.

'k Wierp een laatste blik op 't Goede Leven:
in haar handpalm rustt' haar moede kin.
Toen ik wegreed, schuin de Dorpsstraat in,
las ik wat op 't spandoek stond geschreven:
‘Drankbestrijding Is Gemeenschapszin.’