Roeping. Jaargang 31

[p. 679]

Herman Cocu

Conceptio immaculata

voor Maria

Hoe Maria werd gezegend
aan de oever van haar schoot,
toen Gods water was verregend
op de schedel van de dood,

toen Gods akker en de herder
huilden om het doodsbegin
van geboorte en zo verder
naar een zondvloed zonder zin.

Dit nu is haar aanvangsleven:
land en water hebben niet
aan haar lichaam vorm gegeven
noch de adder zielsverdriet.

Maar haar hand draagt witte duiven
naar de tempel van de Geest,
om het schuldloos overhuiven
aan de welving van haar leest.

In het eigen moederwater
dreef zij als een moedervis
naar de Geest van nu en later
in een nieuwe Genesis.

Waar de Vogel heeft gevlogen
en het water zwellend is,
is de wereld opgewogen
tegen slang en duisternis.

Maar Maria bet haar wonden
aan de oever van haar schoot,
om de Ichthus zo verslonden
door de potvis van de dood.

[p. 680]

Zeeman

Als de pier van Scheveningen
en de zeeman en zijn gin
vrijen met de zeemeerminnen
tussen hel en hemel in,

raakt het water ingeschapen
in de zeemijl van de tijd.
Maar de zeeman zal gaan gapen
bij gebrek aan eeuwigheid.

En gedoken in zich zelve
zwemt hij haastig door zijn bloed.
Al hetgeen hij op kan delven
is alleen zijn ondergoed.

Daarom seint hij vele vragen
uit de branding van zijn dorst.
Want hij durft de sprong niet wagen
zonder zwemvest om zijn borst.

Maar hij kan het toch niet laten.
Hij verliest zijn evenwicht.
Zie, nu sluit het Grote Water
boven zijn verlangen dicht.