Roeping. Jaargang 31

[p. 592]

Gabriel Smit
Epiphania domini

Wij geloven dat Gij verschenen zijt,
wij geloven dat Gij verschijnt.
Onze Vader, die in de hemelen zijt,
uw Zoon is U aarde en tijd.

Voor de wijzen een kind en voor Sint Jan
een man die het doopsel vraagt,
in Cana een gast die laat binnenkomt
wanneer er geen wijn meer is.

Een kind dat huilt en niet stil is voor
zijn moeder haar witte borst
voorzichtig van tussen haar blauwe kleed
in zijn trekkende mondje drukt.

Een jonge man die uit Nazareth
wandelt tot aan de Jordaan
en stil bij een vreemde, ruige man
in het stromende water gaat staan.

Boven Hem spreekt een gat van licht
in het zwijgende wolkendek
en rondom zijn benen springt een kring
in het water die wijder wordt.

Snel klinkt muziek van fluit en trom
maar de gasten blijven staan,
zij zwijgen, zij staan en zij dansen niet
en er komt een vreemde aan.

Een bezorgde vrouw dribbelt voor Hem uit,
zij keert zich om maar Hij wijst,
toch gaat Hij naar de keuken waar
Hij even praat met de kok.

[p. 593]

 

En plotseling steekt de muziek weer op

 

en iedereen is weer blij,

 

maar de jonge man gaat zwijgend weg

 

en de gasten begrijpen het niet.

 

 

 

Wij geloven, dat Gij verschenen zijt,

 

ik begrijp het evenmin.

 

Maar ik wacht en bid en ik kijk en kijk

 

de nacht van mijn leven in.

 

 

 

Wij geloven dat Gij verschenen zijt;

 

ik geloof, Heer, dat Gij verschijnt.

 

Onze Vader, die in de hemelen zijt

 

en die op de aarde zijt.

 

 

 

Ik begrijp U niet, ik zie U niet,

 

maar ik houd van U en ik wacht,

 

en soms zie ik licht op het water slaan

 

of hoor ik van verre muziek.

 

 

 

En dat is genoeg, want al komt Gij nooit,

 

Gij had het wel willen doen,

 

als ik maar geduldig beleden had

 

waar Cana en Bethlehem zijn.

 

 

 

Ik geloof, Heer, dat Gij verschenen zijt,

 

ik geloof, en straks zal het zijn.

 

De nacht is helder als de Jordaan,

 

de sterren fonkelen als wijn.

 

 

 

En in de verte huilt ijl een kind.

 

O God, die op de aarde zijt,

 

nu Gij uw moeder hier niet meer vindt,

 

stilt U geen stem dan de winterwind

 

en geen borst dan een hemel die schreit.