Roeping. Jaargang 31

[p. 577]

Ine van den Broek

Ik ben bedroefd

Het zal wel nacht zijn
als de diamanten vallen
en al die sterren, waar je gisteren over sprak.
Ik zal er niet bij zijn
om ze op te vangen;
zal ik ze horen tikken op mijn dak?
Of zullen ze geluidloos in het water zwemmen
- zo stil als ik het altijd heb gedacht -
en op de bodem naar de vissen kijken,
die hebben ogen van smaragd,
die geven niets om diamanten
en lachen met hun rode monden
om een ster.
En ik? Zal er geen in mijn handen vallen
ze regenen zo ver

zo ver van mij vandaan.

Het zal wel nacht zijn
en te donker om op straat te staan.

[p. 578]

Ine van den Broek
Burcht

Dit is mijn huis van steen.
Er is geen deur in, maar wel zijn er ramen.
De mensen kunnen er niet in,
maar wel de kinderen. Die kwamen
al iedere avond kijken, wat er op mijn tafel lag.
Het meisje was zelfs boos op mij,
omdat ze er zo'n grote inktvlek zag.
De tekeningen op mijn muur, daar houden ze niet van;
ze vegen er met kleine vingers over
en vragen: teken nu eens een echte man
en waarom maak je geen gewone bomen?
Ik lach, maar als mensen zoiets zouden vragen
zou ik het erg vinden.
Daarom mogen ze nooit binnenkomen.