Roeping. Jaargang 31

[p. 489]

Robert Franquinet
Boulevard de la Madeleine

i

Mijn zusteren, een vogel uit mijn grijs gelaat
wiekt als vluchtige schaduw weg
in het glazen web van de straat.
In stenen vol dorst
staat de zingende zuil van mijn borst.

Mijn zusteren, die uw dag siert met scherven
voor de spiegels der gemeenzaamheid,
een man rijdt op het wolkenpaard
aan het deurbint voorbij waar de made in bijt.

ii

Men hakt in het hout van de herrefstbomen
boven de gedrukte zon van uw lichte textielen.
De stad staat rood als een dak vol flamingo's
en late treinen fluiten aan de rand van het nachttapijt.

Dagbladlezers bevredigen hun onnaspeurbare névrose.
O, Heimwee van regengordijnen over de Madeleine!
In de portalen staat met een geur van rozen
het zachte vocht van uw vlees vol eenzaamheid.

iii

Wat zijn metropolen voor een zingende man
met sterren op zijn gelaat van klei
en bloed op zijn zondagse kleren?
Begeerde zusteren, zegt het mij:
wordt er niet steeds geschoten in de bloesems van Mei
op kinderen, die even verrukt als wij
aarde én hemel begeren.

[p. 490]

iv

Geurend naar het nevelhout
van een onherinnerbare jeugd
zijt gij omkleed met najaar
in dit Imperium van warenhuizen.
Soms is het alsof ik uw stad op mijn schouders tors
en niet weet hoe ik huiswaarts moet keren.

Ik wil als een man aan uw nachten voorbij
maar God weet wat mij mag deren;
er wordt geschoten, dwars door mijn kledij
met machinegeweren
à - la Salvador Dali.

En daar breekt een stenen graankruik mijn keel
en voor mijn stem heeft God geen steden te veel.
En voor mijn stem heeft de nacht geen ademsluizen:
ik ben als de horizon in zee
als de regen in de wolk
met mijn lichaam in uw deernis

v

Maria van Magdela
als deze minnaar tussen aanplakborden en bleu's
aan het spleen uwer zusteren bloedt,
zal de Heer hem om Uwentwil niet uit het Vaderhuis weren?