Roeping. Jaargang 31

[p. 399]

Rein Parker
Trioletten

voor R.

Je ontwaakte zo de natuur ontwaakt
en je werd nieuw als de eerste morgen.
Je voeten, zijn vlugge eekhoornsprongen,
je benen lijken van berkjes gemaakt,
je vingers bladeren, in de wind geraakt,
je ogen droppels water, pasontsprongen,
en je borsten zijn als de heuvels ontwaakt.
Jij stond gloednieuw in de vroege morgen.

Je leek als de lente rijp en moe
en ik werd aardser dan bloemen en bomen.
Er waren slechts vogels en zon en groen.
Ik kuste jou langzaam rijp en moe.
Toen streek de wind bei jouw ogen toe,
je sliep als een meer, in zichzelf besloten,
Ik werd op die middag rijp en moe
en stond rond het meer als de bloemen en bomen.

Je wandelde traag in de zonsondergang,
want je hart woog als een korfje vol vruchten.
De lucht was een kamer met rose behang en
wij woonden samen in het huis van verlangen.
De maan draaide het licht op in haar lamp
en maakte de vele vogels schuchter.
Toen de nachtegaal zijn ballade bracht,
werd jouw mond als jouw hart vol vruchten.

Altijd tracht ik de naam te noemen,
die jouw beeld in zijn spiegel slijpt.
Maar welke naam geurt naar zijn bloemen
of bekent kleur, die een bloem belijdt?
Toch ga ik elke avond zoemen
en word viool en harp gelijk
om eindelijk jouw naam te noemen,
maar jij blijft onuitspreekbaarheid.

[p. 400]

 

Ogen, waar kunst te kort in schoot,

 

jij, liefste vondst van mijn leven.

 

Boogvenstertjes van glas in lood,

 

zo de gotiek niet heeft gegeven,

 

en klimroosjes in het avondrood

 

en duifs en lijdzaam als van reeën.

 

Het legt zich in jouw ogen bloot:

 

die onschatbare vondst van mijn leven.

 

 

 

De tijd is zwart tot de horizon,

 

maar jij danst op ivoren voeten

 

- mijn ballerina van zuiver zon -

 

over de zwarte horizon.

 

Al hakt Zadkine met steenen woede

 

het beeld der bitterste demon,

 

toch moet jij van jouw bloed de zon

 

wel uitdansen op ivoren voeten.

 

 

 

Geen hoofser feest dan in jouw armen,

 

als de vogel weerkeert op het nest.

 

Vluchteling blijf ik in Oost en West,

 

totdat ik thuiskom in jouw armen.

 

Daar is de eerste steen gelegd

 

van ons geluk - o duurzaam marmer -.

 

Steeds kom ik 's avonds in jouw armen,

 

zo de vogel weerkeert op zijn nest.

 

 

 

Twee Conincskinderen zijn wij

 

en tussen ons ruist een diep water.

 

Dit is van vroeger, nu en later.

 

Ik zing mij aan de oever vrij,

 

o lied over de waterscei,

 

heel even zijn wij nimf en sater

 

en dan weer heimweekinderen weerszij

 

van 't koninklijk gedruis van water.

 

 

[p. 401]

 

Ik zie jou weer ten voeten uit,

 

een bloedverwante van najaden,

 

en zelfs de struik met toonloze blaadjes

 

gaat nu in groene stemmen uit.

 

Zon schuift de schaduw langs de paden,

 

heel de natuuur wordt licht en luid

 

om jou, mijn golfje, mijn najade.

 

 

 

Wij staan vers in het boek der liefde:

 

twee rozenknoppen voor elkaar.

 

Reeds worden wij in liefdesbrieven

 

en in een kus hun geur gewaar.

 

Later wegen de rozen zwaar.

 

het bloed gaat in ons lichaam wiegen,

 

wij zijn het summa van gelieven,

 

enkel lijfeigenen van elkaar.