Roeping. Jaargang 31

[p. 358]

Paul Vlemminx
Liederen van Eva

1

In deze stilt vol toverij
van maneschijn en schaduwspoken,
in deze grot (o wondre sproke!)
sluimert de Waarheid, zeggen zij.

Maar als men naderbij gekropen
een roos daarin werpt of een kreet,
dan komt geen antwoord uit de spleet.
Bang voor dat zwijgen gaat men lopen.

Want wij zijn doodsbenauwd, dat naakt,
verblindend, woedend, schrikaanjagend
en plotseling voor ons opdagend,
de Waarheid dodelijk ons raakt.

[p. 359]

2

Mijn ziel bereikt alwat zij zingt.
Zij rijst in haren frissen droom.
Wat zij beluistert wachtensvroom,
dat word ik; 'k ben mijn lied dat klinkt.
'k Bewoon mijn licht dat mij verdrinkt.

Mijn ziel bereikt wat zij verwacht.
Mijn koninkrijk, het werd een bloem
van goud, een lierklank; in 't gezoem
der lucht die 'k asem, licht dat lacht.

Mijn koninkrijk, het werd een straal;
en in mijn zangerige taal
ontsloot 'k de deur, waar vuur uit stroomt.
Mijn ziel bereikt alwat zij droomt.

[p. 360]

3

Mijn gedachten gezaamlijk zweven,
goddlijke zusters, naar de zon.
Zij zingen. Bleke lucht gaat beven,
als vielen bloemen op 't gazon.

Eén blijft achter in droevig zwijgen
terzijde van den weg, vanwaar
de dauw en d'uchtendziele naar
het nieuwgerezen licht opstijgen.

Maar zij, bezwijmend in den drop
van haar zo dodelijke tranen,
zingt niet; maar langs die vochte banen
trekt tot zichzelf de zon haar op.

[p. 361]

4

De rozen van den dageraad
brachten mij mijn klankenglen mee.
Zij kwamen: lucht die schaatren gaat;
windvlagen op de volle zee.
Ik hield mij voor hen onbewogen
met handen saam, stil, ongebogen.
Zij hebben mij met vleugelzucht begroet
en vielen mij te voet.

Hun monden streken langs mijn wang
reeds toen zij zeiden: ‘Wij staan klaar.’
Hun lippen zongen zonder zang;
een kus waren hun woorden maar.
In den groten doorzichtgen morgen
kwamen mijn englen, vrij van zorgen.
Zij sloten, sneeuw en vuur, met enen boog
de wereld voor mijn oog.

Van blanken voet bedekt door hen
tot blonden kruin met bloemen gans,
trokken zij grote golven en
spiralen om mij heen van glans.
Toen werd ik, bevende bevlogen,
heel als een schaduw opgezogen
door allen tegelijk, lankzaam en zacht:
zielen van dorst versmacht.

naar La Chanson d'Eve

van Charles van Lerberghe