Roeping. Jaargang 31

[p. 321]

[Nummer 6]

Cornelis Menster

Herfstsage

De herfst is al kouder, het dagelicht
kleumt vochtig, als het oogblank van een dode:
zo roerloos stil druilt over ons gezicht
een leven na, of is ons al ontvloden.

Heel spoedig zal een ijslaag Lanceloot
bedekken, het sneeuwt in de ijle zaal,
zijn geest is al elders, en de dood
fluistert tot hem een koude orakeltaal.

Wat zal er van ons worden, als de Graal
niet meer komt, en ridders met pracht en praal
verstijven tot een blauw escort van doden?

Uw tocht, Lanceloot, was vergeefs wellicht.

Zie, roerloos stil druilt over ons gezicht
een leven na, of is het al ontvloden.

voor Patrick
in memoriam

[p. 322]

Maria op pinksteren

Een rukwind greep het loof: de Paasmaalbeker
scheen bliksemend te kantelen, pilaren
wankelden in de zaal en wij, onzeker,
rezen verschrikt op met verwaaide haren.

Een witte duif was plots binnen gevlogen
en bewoog zich klapwiekend, waar temidden
van een veelstemmig ruisen onder het hoge
gewelf, Maria stoorloos zat te bidden.

Wij zagen haar: zeer stil en ingetogen
was zij in haar gebed geknield gebleven,
en wachtte den Geest met gesloten ogen.

Zij alleen. Dan kwamen vuurtongen zweven,
over haar, over ons, en werd voltogen,
zwijgend in haar, wat in ons luid ging leven.