Roeping. Jaargang 31

[p. 257]

[Nummer 5]

Hubert van Herreweghen
Meeuwen

Meeuwen, uiteengebliksemde wolken,
zeilen op verende vleuglen schuin,
vonken van licht, witglinstrende dolken,
spijkerschrift, duizelend zand en puin.

Honderd vogels, mijn ziel uitgebroken,
vlerken van heimwee, krijsen luid,
schilfers op water, en ik, gedoken
in de oevers, kijk mijn ogen uit,

ziende mijn ziel, versplinterd geweten
met bekken legen elkander scherp
kijvende en stout de vleugels gesmeten
in de wind die ze vouwt en openwerpt.

Wentelende maat der eigen pluimen
eigengereid in de warrelvlucht,
luisteren zij naar gemene luimen,
wild en volgzaam, ordeloze tucht.

Weerbarstige schoonheid, niet te dwingen
warrelen van beelden in strik en muit
vrijheid is orde, krijsen is zingen
en de vis duikt diep in de waterruit.