Roeping. Jaargang 31

[p. 65]

[Nummer 2]

J.W. Schulte Nordholt
Drie gedichten

Overzijds

Roep mij niet, ik ben waar de stilte woont
langzaam ingeslapen in het weer onbewust
duister dat licht is. Het hart kwam tot rust
en zingt aan de overzijdse kust
de lofzang waarop de Heilige troont.

In dit land waar men de mensen als bomen
ziet wandelen, samen slaapwandelaars
zijn langs de ondoorgrondelijke stromen,
gedoopt met de dauw van morgen, waar

Hij uit opgaat, een zon, en te schamen
hoeven wij ons niet meer, maar alleen nog maar
op te staan, ieder oog licht, iedere stem amen.

[p. 66]

Bileam

Van dat de ezel sprak en gij het hoorde
en hebt de engel met het vlammend zwaard
U in de weg zien staan zijt gij met woorden
zoals een lastdier met zijn last bezwaard.

Uw vloek wordt tussen hart en mond een zegen
zo overvloedig als eenmaal in 't dal
van het beloofde Kanaän de regen
regenen en de velden zegenen zal.

Gij zijt een dichter, niet meer te bedwingen,
bedwongen zelf door een geheime macht.
Eenzame dwaas gij hoort de tenten zingen
van 't volk dat u voorbij trekt in de nacht.

[p. 67]

Jona

Toen God mij op riep, gij moet gaan
getuigen gaan in Ninevé,
vluchtte ik uit mijzelf vandaan,
achter mijn kinderdromen aan
het Westen in, ver over zee.

Maar ik ben voor de tweede keer
geboren uit de grote vis
der stilte en nu weet ik weer
dat leven niet te ontlopen is,

dat ik moet gaan, maar het doet zeer.
Een diepe pijn knaagt aan mijn droom,
de worm is in de wonderboom.