Roeping. Jaargang 30

[p. 587]

Jan H. Cartens
Het bos

Het maagdlijk bos van hagedis en haas,
nijvere mier en speelse eekhoorn heeft
zich opgesierd met pronk en tooi en geeft
milde beschutting, woordeloos soulaas
voor alles waar ik onherroepelijk faalde.
En waar de bomen uit elkander buigen
liggen we languit uitgestrekt op ruige
peluws van mos en dorre dennenaalden.

De lucht is hoog en blauw tussen de kroon
van donkergroene takken, ergens schuilen
merels en mussen, bosvalken en uilen,
'n lokroep klinkt begerend, toon na toon.
En in dit bos ligt ze naast me en sluit
ze vast haar armen om mijn hals en zegt
geen enkel woord want wie hoeft uitgelegd
de lokroep die de verre vogel fluit?

Zoete priëlen waarin het ontmoeten
zonlicht en schaduw door elkaar doet vloeien
tot heldere nevel, zwaarteloze boeien
handen aan handen binden, voeten aan voeten.
Geen duivenvluchten in de zomer komen
stiller zich nestelen op dak en schouwen
dan handen nu op huid zich strelend vouwen
en haren vleiend tussen vingers stromen.

Onstuimig staat het paradijs in bloei.
Siergrassen spruiten uit het dorre zand,
varens beschaduwen, verfijnd getand,
haar ogen waar het donker in vervloeit.
Wij worden overwoekerd door het groen
van tak en blad, wij schuilen bij elkaar,
en in ons zinkt, bedwelmend, vreemd en zwaar,
de volle zoetheid van het warm seizoen.

[p. 588]

 

Zij sluimert in, - haar ogen liggen dicht.

 

Zij laat haar lief gezicht aan mij, haar handen,

 

haar meisjeslichaam en het hevig branden

 

van 't hart dat hunkerend tegen mijn hart ligt.

 

Geen kus verlokte ooit tot mijmeren, loom

 

verdwalend naar elkaar, meer, dan nú dieren,

 

bomen en vogels, hagedissen, mieren

 

verleiden tot de tuinen van een droom

 

 

 

waarin we weer tezamen liggen, - zwijgen,

 

uit ieder woord de zin is weggedreven

 

en tot begerig en verrukt geheven

 

melkblanke leden licht toegang gaat krijgen.

 

In welke afgronden zal ik dan vallen

 

als ze, als nu, mij dan haar lichaam geeft,

 

zelf is gevlucht en mij ontwijkend leeft

 

achter haar huid en niet te slechten wallen?

 

 

 

Schemerig bos, waarin het licht vervaalt,

 

bewaar dit onontraadselbaar geheim

 

waardoor wij tot in 't hart betoverd zijn,

 

opdat dit wonder eenmaal op ons daalt:

 

- zij, liggend in mijn armen en bemind

 

mijn ogen kussend en haar lichaam schenkend,

 

en dan zo lang mij met haar ogen wenkend

 

tot van haar ziel ik bron en bodem vind.