Roeping. Jaargang 30

[p. 436]

Harriet Laurey
Het wonder

TWEE nonnetjes ondersteunden haar. Hun gedempte bidden, onafgebroken, en het geschuifel van hun voeten versmolt zo natuurlijk met de regen, dat niemand hun komst bemerkte. Zij brachten haar tot vlak voor de grot en lieten haar neer op een stoel. Bijna gelijktijdig grepen zij naar hun rozenkrans en baden verder, de een invallend waar de ander, met lichte nadruk, ophield. Van tijd tot tijd boog een van hen zich voorover, zocht met half bekommerde, half hoopvolle blik het gezicht van de vrouw, die niet bewoog.

Zij zat met gesloten ogen; haar handen lagen trillend in haar schoot. Het leek of zij bewusteloos was.

Vanuit de grot scheen het donker zich uit te breiden, de neergeknielde figuren steeds meer in te kapselen in hun eigen gebed, hun eigen onnaspeurlijk leed. Soms vloog een kleine vogel op uit de klimop rond de nis, keerde haastig terug en dook weg achter het vage wit van het Madonnabeeld; even knetterden de kaarsvlammetjes, het licht wapperde schichtig uiteen. Zonder de vogels zou de verlatenheid voorgoed geschenen te hebben.

De vrouw steunde. Een hees, klankloos geluid, dat zich moeizaam naar buiten drong. Zij begon sneller adem te halen. Een van de nonnetjes legde een hand op haar schouder.

- ‘Priez donc’, fluisterde ze dringend. ‘Priez avec nous. Elle est la seule qui peut guérir ton enfant’.

De vrouw keek haar aan. Het was niet te zien, of de woorden haar hadden bereikt. Haar ogen vielen weer toe en langzaam herhaalde ze voor zich uit ‘mon enfant’, drie maal achtereen, alsof zij de betekenis ervan wilde achterhalen.

- ‘Sainte Marie, Mère de Dieu’, drong het nonnetje aan. Toen strekte de vrouw haar handen naar het beeld, haar stem schokte los. Zij was overeind gekomen en bijna dreigend stond zij voor de Madonna, bezwerend, dwingend.

- ‘Sauvez mon enfant’, huilde zij, ‘sauvez mon enfant’. Daarna losten haar woorden zich op in snikken.

De zustertjes hadden haar haastig vastgegrepen, elkaar tegelijkertijd ontsteld en bemoedigend toeknikkend.

- ‘Priez donc, madame, dites avec moi: Votre volonté soit faite et pas la mienne’.

- ‘Sauvez mon enfant’, huilde de vrouw. ‘Sauvez mon enfant!’ Zij gebood het.

Haar ogen stonden groot en star. Zij scheen niet meer te weten van de twee

[p. 437]

zwarte figuurtjes naast haar, hun deemoedig bidden niet te verstaan. Zij was alleen; en zij was alleen de moeder, en zij stond hier tegenover de Moeder van God, de enige, die haar wereld kon redden. Zij kon niet vragen: niet de mogelijkheid openlaten van het onaanvaardbare; zij zou haar ziel en zaligheid inzetten om deze éne genade af te dwingen.

- ‘Votre volonté et pas la mienne’, hielden de stemmetjes aan, smekend en met een verborgen overgave, die haar radeloos maakte. Zij keerde zich naar hen, haar mond wanhopig vertrokken, haar ogen vol afkeer.

- ‘Laissez-moi! Laissez-moi seule!’ en zij drong zich tot vlak voor het Moederbeeld en bleef daar bewegingloos geknield, tot de stilte zo stil geworden was, dat zij die aan haar eigen ademhaling herkende.

*

Er waren geen vogels meer en ook de regen had opgehouden. Van ver zong waterhelder het stromen van de Gave, het klonk als iets vertrouwds en maakte haar bijna rustig.

Zij praatte halfluid tegen Maria, legde haar uit, hoe dit kind alles was, dat zij liefhad, het enige dat haar bestaan de kleuren gaf van geluk en leed. Het was niet mogelijk, dat zij zou moet enleven zonder het kind. Het was niet mogelijk, dat iemand, die dit uitgeputte wezentje redden kon, het sterk en stralend kon maken als alle andere kinderen, dit weigeren zou. Dat de maanden van angst, onrust en bittere hoop dood zouden lopen in een verdriet, zo grenzeloos dat diezelfde angst daarbij begerenswaardig zou schijnen. Zij kon geen Moeder zijn met een hemelse macht, en deze moeder aan haar aardse onmacht overlaten.

Er gleed een wolk van moeheid over haar heen, die haar overal vervulde, haar trillende handen stillegde, haar innerlijk snikken suste. Zij glimlachte naar de Madonna. ‘Ma Mère’, zei zij, ‘vous sauvrez mon enfant’.

*

Toen zij zag, dat Maria naar haar teruglachte, vouwde zij haar handen. Het donker was diep in de grot geweken; waar de Madonna bewoog, was licht. De innigheid, die zich in haar uitbreidde, ervoer zij als volkomen nieuw, een warmte die zij niet kende en niet begreep. De tranen, die zij huilde, streelden haar; het was alsof zich aan haar een genezing voltrok, waarom zij zelfs niet gedacht had te vragen. Zij veegde haar ogen droog en nu zag zij, dat het niet de hemelse Moeder was, die daar stond, niet de stralende, verheerlijkte, maar de Moeder van het Kind, een vrouw als zij; er waren geen rozen aan haar voeten en zij hield geen rozenkrans tussen de handen, maar droeg het Kind op haar arm en hield zijn handje vast. Toen strekte zij de armen en reikte haar het Kind toe. En toen zij, verward, aarzelde het te nemen, knikte Maria geruststellend.

[p. 438]

Pas toen herkende zij het. De ogen eerst, de kleine halfopen mond daarna: háár kind. Maar zo warm, zo levend, dat zij ook bij dit zekere herkennen nauwelijks overtuigd durfde zijn. Zij bekeek en betastte het, wiegde het in haar armen, zij kuste zijn voorhoofdje en liet haar vingers langs zijn lippen glijden. Zij lachte en huilde en hield haar adem in, toen zij zag dat het slapen wilde. Zij wilde spreken, maar wist geen woorden meer en stond daar maar en zou daar altijd blijven staan, hier waar het wonder was en zekerheid, voorgoed en zonder twijfel.

*

De kaarsen waren bijna alle opgebrand en de enkele overgebleven vlammetjes hielden zich wankel staande in de nachtwind. Nu en dan woei er wat regen in de grot. Werktuigelijk deed de vrouw een paar passen vooruit, boog beschermend over het slapende kind. Zij moest in het donker tasten waar zij staan kon, en opeens miste zij het licht. Waar de nis moest zijn, voelde zij de koele, natte blaren van klimop. Een onrust begon in haar te bewegen. ‘Ma Mère’, fluisterde ze, ‘Sainte Marie’, en wist ineens, dat ze de Madonna niet bedankt had voor het wonder. Zij knielde neer, voorzichtig, om het kind niet te wekken. Ze wilde bidden, maar wist niet hoe, ze kon alleen maar dezelfde woorden herhalen, de geringste woorden van dank, en ze voelde dat het niet genoeg was, maar ze vond geen andere.

Zeker waren haar ogen nu aan het duister gewend, want het werd helderder achter in de grot en vaag onderscheidde zij er een smalle, gebogen gestalte. Zij durfde niet dichterbij te gaan; een droefheid, die van buiten naar haar scheen te komen, maar die zich even langzaam als onontkoombaar tot in haar wezen voltrok, hield haar vast waar zij stond.

Maar het beeld maakte zich aan haar duidelijk als uit een wegdrijvende mist. En voor de derde maal verscheen haar de Madonna.

De Madonna? Was zij de Madonna? De uitverkorene, de goddelijke Moeder? Was zij de gebenedijde onder alle vrouwen?

Een lijden, matelozer dan de wereld kent, had haar gezicht vernield; een roerloosheid, hoop en wanhoop vér voorbij, hield haar gevangen over het levenloze lichaam van haar gekruisigde Zoon. Haar gebogen rug en haar witte handen, waartussen het donker van zijn hoofd geborgen moest zijn, omlijnden een grondeloos leed, maar met een sprakeloze tederheid die deze smart aanvaardde, droeg, uithief boven zichzelf en op een niet te achterhalen wijze maakte tot een bovennatuurlijke volkomenheid.

En de vrouw, die dit zien en ervaren moest, verstond de woorden die zij niet hoorde, begreep en geloofde, wat zij niet had gezien.

Zie, of er een smart is gelijk de mijne.

[p. 439]

Niet mijn wil, Heer, maar de Uwe.

*

Toen de nonnetjes haar kwamen halen, knielde zij neer voor de nis en glimlachte naar het beeld tussen de klimop, en fluisterde:

- ‘Votre volonté soit faite, et pas la mienne.’

Lino Geertrui Charpentier