Roeping. Jaargang 30(1954-1955)– [tijdschrift] Roeping– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 160] [p. 160] Cornelis Menster Liturgisch landschap Geef hier zegt god omdat je mij met alle geweld wil vinden in een land waarin je mij niet toelaat geef hier geef hier dat land omdat ik niet mooi genoeg ben voor de foto omdat ik er niet op mag op de foto geef hier geef hier dat toestel waarachtig tweeduizend jaar geleden was ik het zelf die hen over de landweg voerde over de heerbaan die hier loopt kaarsrecht van heuvel tot heuvel kaarsrecht kaarsrecht en nu mag ik er niet op 't is fraai zegt god omdat jij wil treuren omdat jij wil kwijnen bah liflaffen met misselijke sentimentjes als een kwal die ik op het strand heb gegooid en de kwal heb ik daarvoor gemaakt zegt god het is een mooi dier dat uit mijn hand komt eten een wonder uit mijn hand dat ik soms op het strand gooi om het te laten kijken tussen het rillend schuim om te laten zien dat ik het ben en voelen maar jou niet [pagina 161] [p. 161] tweeduizend jaar geleden was ik het zelf die hen over de heerbaan voerde over de heerbaan die hier loopt en als ik bij iedere stap niet had gezorgd dat hun hielepezen zich spanden en het weefsel van hun dijspieren geruisloos zijn werk deed soepel als leer en het ragfijne aderwerk onder de kookpot van hun schedels zowaar ik leef zegt de heer dan was je nu niet in hun legertros gegaan met de trots van een julius caesar dan waren de batavi en de suessiones en de remi niet overwonnen en dan was jij misschien niet eens een christen ik heb geen zin om het na te gaan wat jij geweest zou zijn zonder hen zonder mijn romeinen die ik over de heerbaan heb gevoerd maar wat ik gedaan heb heb ik gedaan zegt de heer en ik heb het goed gedaan ik ben er tweeduizend jaar content over geweest en nu mag ik er niet op 't is fraai omdat jij wil treuren omdat jij alles zwart wil kladden zwarter dan het is daarom geef hier zegt de heer geef hier je penseel en geef hier je toestel geef hier geef hier mijn land laat mij bekommerd zijn om mijn land geef mij mijn land terug geef het mij terug of als je bekommerd wil zijn wees het dan niet zonder mij [pagina 162] [p. 162] maar wees bekommerd om mij en geef mij mijn land terug geef het mij terug met de blauwe rotsblokken gedoken in het zand als voorhistorische dieren als ruggen van ijsberen uit de voortijd geef ze mij terug mijn ijsberen uit de voortijd zegt god en geef mij de bemoste stammen van de berken van de heuvel in het breukgebied waar je staat met de eeuwenoude kroon van hagebeuken geef ze mij terug en de keltische marentak geheimzinnig als een druïdische formule parasiterend op de stam als een kluizenaar die lispelt tot arduïna ik heb ze gedoopt met deze hand zegt god met deze hand waarmee ik ze maakte geef ze mij terug ik heb ze gemaakt zegt god geef ze mij terug ik heb ze gedoopt geef ze mij terug en de graven van romeinse soldaten dor als fossielen in de zon waartussen een wilde kat zich uitrekt geef ze mij terug en de doornstruiken en de heesters die dof en geel worden in de herfstlucht bewegingloos bij de overwoekerde brug geef ze mij terug en het water onder de brug o het eeuwenoude koele water onder de brug dal stroomt onder de bemoste steen [pagina 163] [p. 163] ik hebt het gemaakt zegt god ik heb het gemaakt het water ik heb ermee gedoopt ik heb het gemaakt om ermee te dopen ik ben erin gedoopt o het water onder de brug van de urquus en het water onder de brug van de matrona en het water in het wed van de scaldis en in de mosa ik heb erin gedoopt zegt god in het water geef het mij terug laat het niet verloren gaan geef het mij terug en geef mij geef mij terug zegt de heer hare majesteit de jonkvrouw hare majesteit de kathedraal geef mij terug hare majesteit de kathedraal op de heuvel boven het dorp geef mij terug zegt de heer op de heuvel boven het dorp mijn dochter de jonkvrouw geef mij terug op de heuvel hare majesteit mijn dochter de kathedraal als een skelet geblakerd in de zon bloot met naakte ribben boven de verrotting van het stinkende dorp heb ik mijn kathedraal verwekt mijn dochter de kathedraal op de heuvel keer naar binnen zegt god sluit de deur achter je dicht goed dicht en laat mij begaan als je bekommerd wil zijn wees dan bekommerd om mij en keer terug in jezelf zegt god keer terug in jezelf en laat mij begaan [pagina 164] [p. 164] wees bekommerd om je zelf en laat mij begaan als je beslist bekommerd wil zijn jij die wil treuren wees dan bekommerd om jezelf maar wees het niet zonder mij ik heb het land gemaakt naar mijn hand ik heb er gedoopt in het water ik heb er mijn kathedraal verwekt mijn dochter de kathedraal op de heuvel ik heb er de romeinen gevoerd langs mijn heerbaan tegen de hellingen langs de keltische marentak op de bemoste stammen der berken langs de doornstruiken en de heesters dof en geel bij de overwoekerde brug boven het koele water en daarom zegt god omdat je mij met alle geweld wil vinden in een land waarin je mij niet toelaat en mij verbannen uit een land dat ik heb gemaakt en waarin ik heb gedoopt waarin ik ben gedoopt zegt god daarom omdat je mij wil zonder mij laat mij begaan en geef mij de condor de condor die er niet is maar die je erbij fantaseert als een roofvogel azend boven de heerbaan en de graven en boven de kathedraal als een aasgier zwevend de condor die er niet is maar die je fantaseert om het landschap te voltooien het dorre landschap en mij erin te betreuren zegt god 't is fraai zonder aangezicht zetelt mijn moeder in de geveltop boven het tympaan [pagina 165] [p. 165] mijn moeder blind voor in het schip van mijn dochter de kathedraal zo hebben haar gemaakt de eeuwen zo hebben haar gemaakt de wind en de regen en de beeldhouwer des tijds zo heeft haar gemaakt de beeldhouwer der eeuwigheid die ik ben zegt god als een profetes als een blinde sybille als een boegbeeld voor in het schip en haar blik is naar binnen en zij ziet niet met de ogen niet met de ogen ziet zij maar met het hart zo heb ik haar gemaakt als een blinde bedelares als een verminkte door liefde keer naar binnen zegt god en wees een verminkte door liefde keer je gelaat naar mijn moeder verberg je gelaat aan haar borst die edel en zacht is en wees een verminkte door liefde geef haar de aalmoes van je geest geef haar de adem van je geest als een goed beeldhouwer geef haar de aalmoes van je geest zegt god als een goed beeldhouwer en keer je gelaat naar haar toe [pagina 166] [p. 166] hoor mijn genade als klopsignalen aanhoudend bij nacht het gaat om jou hoor mijn genade als graan geschud in de wan van de wanner op de vloer van de dorser klopsignalen heel de dag heel de nacht laat mij het graan zijn in de wan van de wanner het graan op de vloer van de dorser laat mij het rijm zijn van je woorden het constante getal dat je werpt uit de beker het enig noodzakelijke rijm het enig constante getal noodzakelijk maak dat ik zijn kan maak dat ik zeggen kan ik leef jou op aarde niet om de gedachte maar om de hitte om de hitte die als een krekel schreeuwt vanwege de zon omdat de zon brandt onophoudelijk in het verzengde gras Oulchy le Château, Augustus 1953. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd