Roeping. Jaargang 29

[p. 602]

Jo de Wit
Zwervend

Zelfs op bed duurt een dag nog niet lang,
Onmerkbaar met de zon wentelt hij om.
Ik leef mijn leven na
En de levens die ik mij verbeeldde.

Ik ben de zwerfster die onderlangs
De ommuurde stad trekt,
Krijgsrumoer en fakkels omhoog.
Ik versta het niet.
Ik hoor door windgeruis, zeegeruis
Een trekkende stem
En ik roep: Wie ben ik?

Wie ik ben, ik wist het misschien
Toen ik jong was en het vlees
Binnentrok, gereed tot liefde
Werken en voortbrengen,
Maar nu niet meer.

Boven mij aan mijn bed staan mannen,
Los in hun jeugd met warme ogen.
Moeder, zeggen ze.
Ben ik dat?