Roeping. Jaargang 29

[p. 496]

Gerard den Brabander
Boekgeschenk

De klok sloeg twaalf. Twaalf is het uur ‘Misschien’.
't Wordt vroeger met die uurslag, èn 't wordt later.
De één wordt engel, de ander wordt een kater
en grijnst onrustig en gaat spoken zien,

wel niet de schim der muze die hij dient, -
zij is een Nixe, lokkend uit het water -
nee, uit het wijnglas grimt opnieuw de sater,
de demon die in alle spiegels grient...

Maar ik zag plotseling op mijn bureau
met naam en toenaam en met al zijn wonden, -

het weerloos kind niet in het stro
dat ééns door herders werd gevonden -

het was... het was... - en dat ontroerde zó -
het was Ed. Hoornik, stevig ingebonden.