Roeping. Jaargang 29

[p. 473]

[Nummer 8]

H. Roland Holst
Onbestendigheid

Wij verslijten te samen: alle dingen
Die ik gebruikte, vele jaren lang,
En ik: het aanzwellende doodsgezang
Komt heden dit en morgen dat doordringen.
De klank van mijn vleugel was schril geworden
Eer ik hem wegschonk: 't lijkt al lang geleen.
Nu is mijn oude klok niet meer in orde,
Hij loopt, maar slaat niet meer: het uur vlucht heen,
Valt en verdwijnt in de eeuwigheden
Eer hij het brengt een laatste avondgroet,
Wiens slag vertrouwd klonk door mijn eenzaamheden
Met de vertroosting van een makkergroet.
Uit 't niet zijn taal tot ons komt gestegen:
Bloemen, zonnen, sterren; godgewijd
Stijgt de melodie langs vele wegen:
Lichte vreugde en grootsche majesteit.
Maar kortstondig zijn der menschen dagen,
En de bloeiende jeugd snel vervalt.
Eer wij 't weten nadert de gestalt
Die weet 't antwoord op de laatste vragen. -
Hecht daarom aan d' aardsche dingen u niet
Want hun klank vergaat even gezwinde
Als het suizlen van de avondwinden
Die doen wiegelen het avondriet.

30 Augustus 47

De dichteres had het gedicht Onbestendigheid in handschrift geschonken aan de heer F. Roks. Het is tot nu toe ongepubliceerd gebleven.