Roeping. Jaargang 29

[p. 375]

J. Valentin
Gedichten

Haar ligstoel

voor Valentine

Ik zag haar ligstoel als een vogel staan:
een grote vogel met een bont verleden;
tussen de vlinders en hun vluchtig heden
droomde hij van een duurzamer bestaan.

Hij stond gekortwiekt in de tuin beneden,
maar de verbeelding deed hem vleugels aan:
ik bouw een nest tegen de hemel aan
en zal het goudwerk in het zonlicht smeden!

Ik zag hem staan tussen wat grijze mussen;
hij keek met weemoed naar het wolkengrauw
en bleef toen staren in het blauw daartussen.

Want in die ligstoel lag een jonge vrouw....
Ik zal haar nemen en een nacht lang kussen,
als ik mijn vleugels om haar samenvouw.

[p. 376]

De laatste ruiter

De zomer ging als een huzaar voorbij;
zijn blauw tuniek en de vergulde tomen
liet hij teloorgaan, toen het loof der bomen
hem langzaam hulde in een bruine pij.

Nog dwaalt een meisje met verstolen dromen
door het stille landschap van de herfstabdij,
als zij een ruiter in een zwart livrei
over de akkers naar zich toe ziet komen.

Zij vlijt haar lichaam in het vochtig zand
en luistert roerloos met haar vlakke hand
naar het doffe draven van de paardenhoeven.

Als hart- en hoefslag aan elkaar verwant
gaat zij nu slapen in dat grijze land
waar paard en ruiter aan de nachtgrens toeven.