Roeping. Jaargang 29

[p. 308]

Jan Elemans

Staart

Men zegt: je went aan alles op den duur,
Het vreemdst gezicht wordt ieder langzaam eigen;
De stille avonden bij boek en vuur
Doen het opstandig hart uiteind'lijk zwijgen.

Maar 't stomste ding bedenkt: jij hier, zij daar?
De kapstok kraakt: hoe kun je dit toch dragen?
De spiegel zoekt haar hoofd en donker haar,
De bloemen in 't behang zelfs stellen vragen.

Ik leg er mij maar als een hond bij neer
En neem de moeite niet mij te bewegen;
Toch klopt het hart, toch blijft dit diep verweer,
Ik heb geen staart om alles uit te vegen.

[p. 309]

Jan Elemans
Torenhaan

Op deze uitkijkpost vind ik mijn draai.
Denkt niet dat ik me naar beneden buk,
Belust op Uw zo bij-de-gronds geluk
Dat bloeit en dood blijft in een handomdraai.

Gebonden aan mijn spil ben ik toch vrij
En nimmer eenzaam op dit steile dak;
Geen haan vloog ooit op zulk een hoge tak,
Haar licht staat in de spiegels van mijn zij.

Dit uitzicht op de stad, het veld, de baai
Schenkt mij, de starre haan, het diepst geluk;
Zij ademt en ik wend mij met een ruk
En vul het land met een immens gekraai.