Roeping. Jaargang 29

[p. 241]

Frans Leonard
Parousia

We zitten op glazen stoelen
en kijken door glazen muren
naar al het glas en voelen
dat de wereld nog lang kan duren.

In onze jeugd waren er eenden,
er was brood om hen te voeren
en in ons vlezig hart scheen de
duivel omzichtig te loeren.

We weten nog dat we liepen
langs singels met ijzeren hekken
en dat er vrolijke gekken
ons in het donker aanriepen.

Al lezend gingen we slapen
en droomden verhalen verder,
de aloude schapen met den herder
en God die de sterren komt rapen.

Maar nu kijken we glazig
en wachten roerloos op het wachten,
achterhalen nooit onze gedachten,
blijven als wazig glas zo wazig.