Roeping. Jaargang 29

[p. 164]

Paul Haimon
Berichten uit het binnenland

I

Ik ben zo jong als ik alleen ben,
een uurwerk tikkend zonder tijd,
mijn voorhoofd luistert waar ik heen ben,
'k ben mijn verleden in mij kwijt.
Ik loop nu door mij, door mijn deuren,
ik kom mij tegen in de gang,
al de lege kamers zeuren
om een nieuw behang reeds lang.

II

Wist ik maar hoe het zich maakte,
ik hield het trillend in mijn vuist,
het ongerepte, het volmaakte,
't was toch eenmaal bij mij thuis.
En ik kan het niet vergeten
nu ik weet dat het er was,
en 'k vergeet dat ik 't zal weten
aan de andre zijde van het gras.

III

Lachen in mij, schater het uit.
Schaters in mij, juicht als een faun.
Faun in mij, tuimel voor over.
Ruik en buitel en word een rover.
Roof mij eer ik slink in mijn huid.

IV

Vijftig morgens was mijn vader,
vijftig zorgen was mijn moeder
elke morgen bad ik: laat er
iemand zij 't een loeder

[p. 165]

 

[maar een engel is veel beter,

 

ook al is de loeder Ieper]

 

aan mijn vader komen zeggen:

 

wil je gronden goed beleggen

 

steek ze in dat pand der zorgen.

 

Al je vijftig luie morgens

 

krijgen handen, voeten, ogen,

 

bij vijftig zorgen glans omtogen.

V

Zal je het, zeg, niet vergeten
hoe ik gistren naast je zat,
en ik voelde hoe mijn handen
mij verlieten en mijn benen,
en mijn vader en mijn moeder,
en alle vergeet-mij-nieten.
Zal je het straks niet vergeten
dat mijn ziel jouw lichaam had?

VI

Zij met hun naakte gezichten,
zij met haar lippen van lust,
hun handen gemengde berichten,
haar oren blij verontrust.
Hun neuzen willen weer stichten.
Eén been dat alles reeds sust.

VII

't Blijft maar regenen buiten,
en morgen regent het weer.
Een sufferd denkt altijd te veel,
geen geest is zo moeilijk te stuiten.
Ik denk niet, ik doe niet. Ik ben.
Dit is mijn eenge verweer
tegen ieder en al dat ik ken,
dat maar denkt en maar denkt dat het denkt,
zichzelf nooit de eeuwigheid schenkt.