Roeping. Jaargang 29

[p. 37]

Mathias Kemp
Onze Duin en Maastricht

WANNEER onze Duin binnen mijn gezichtsveld kwam, kan ik niet meer met zekerheid zeggen. Daar hij behoorde tot de groep van jongeren rondom ‘Roeping’ en vooral ‘Gemeenschap’ moet dit rond omstreeks 1930 zijn geweest. Verschillende van deze literatoren, als Albert Helman, Albert Kuyle, C. Vos (Maastrichtenaar van origine) kwamen immers geregeld in ‘Hotel Suisse’, waar ze contact namen met wijlen Charles Nypels, Henri Jonas en Fons Boosten, die alle drie reeds naar betere gewesten zijn gestegen. Kunst- en cultuurhistorisch was ‘de Suisse’, dat dienen we nu toch te erkennen, gedurende jaren een centrum van meer dan regionale betekenis. Vooral van Ch. Nypels ging een stimulerende invloed uit.

We rekenen onze Duin dus tot dit milieu, waarin hij verschillende schrijvers en schilders leerde kennen, ook jongeren. Hier zetelde de Limburgse Kunstkring in zijn toenmalige samenstelling. Ik meen dat Van Duinkerken voor deze L.K. ook al een voordracht heeft gehouden en wel in de Momus, die toen, nabij zijn 100-jarig (9 × 11 + 1) bestaan in zijn nadagen dook, doch als sociëteit de gelegenheid bood gezellig verkeer en gedachtenwisseling na sluitingsuur voort te zetten. Gedurende zulke gelegenheid tot nakaarten hebben we onze Duin eens kunnen bewonderen niet alleen als brilliant improvisator, doch tevens als fenomenaal imitator van andere dichters. Hij schudde toen parodiën o.a. van Bruncklaus en ondergetekende zo maar uit zijn mouw. Ik herinner me meteen zijn ontmoeting met wijlen Rich. Vrijens, een wonderlijk jurist en veelweter, die o.m. begonnen was aan een groot seriewerk over Staatsbegrip en waarvan een deel inderdaad van de persen kwam doch dat geen aftrek vond. Reden waarom ‘Rich’ ze aan iedereen ten geschenke gaf; ook Duin werd met dit stukje ‘dooreengevallen boekenkast’ opgescheept. Hij weigerde, hoffelijk man als hij is, niet doch probeerde het zodra mogelijk zoek te maken, om het niet naar Amsterdam te moeten vervoeren. Het was heel vroeg in de morgen geworden, op een zomerdag. Een lilakleurige schemer hing over het mooie stadsbeeld met zijn machtige monumenten. Alles leek van onaardse schoonheid, zo verrukkelijk dat we besloten nog even rond te wandelen. Duin offerde zijn nachtrust op, want hij wilde, in verband met verplichtingen elders, de eerste trein naar het Noorden nemen. Maar dat boek hinderde.... en het werd opgeborgen achter een blinkende reclameplaat die ruimte bood. Zo verging het volume I der meesterwerken van onze ‘Rich’.

[p. 38]

Gedurende de oorlogsjaren heb ik Van Duinkerken nog wel enkele keren te Amsterdam ontmoet, doch, zover ik me kan herinneren, niet te Maastricht. Dit zou spoedig vaker gaan gebeuren en wel door zijn benoeming tot professor in de Kunstgeschiedenis aan de pas opgerichte Jan van Eyck-academie. Het debuut der academie ging gepaard met controversen tussen de leiding daarvan en zich gepasseerd achtende schilders en anderen. Deze strijd werd een beetje voortgezet na de inaugurale rede van professor Van Duinkerken en wel bij nacht in mijn huis. Na de rede was men weer gaan nakaarten in Restaurant Dominicain, dat hiervoor nog een bekeuring wegens overtreding van het sluitingsuur opliep, om vervolgens naar de Parallelweg af te zakken, waar onze Duin bij ons logeerde. Het dispuut tussen pro en contra academie was vaak spiritueel en hevig, zo fel dat ik tenslotte als scheidsrechter moest optreden.

Nadien heeft onze Duin in hel Maastrichtse culturele leven een belangrijke plaats ingenomen, als docent aan de academie, als leraar van jongere kunstenaars, als conferencier. Natuurlijk heb ik hem in die periode vaker ontmoet, zijn grote gaven als geleerde en spreker kunnen bewonderen en ook genoten van zijn onverflauwde belangstelling voor mijn eigen werk, die mij diep getroffen heeft en waarvoor ik hem steeds dankbaar zal blijven.

Al de gelegenheden op te sommen waarbij hij door voordracht of aanwezigheid het culturele leven van het oude Tricht verrijkte, zou te ver voeren, al mag zijn sensationele rede in verband met de verwijdering van Aad de Haas' Kruisweg uit het kerkje van Wahlwiller wel even afzonderlijk gememoreerd worden. Ligt dit alles in het verleden? Als professor aan de Nijmeegse Universiteit kan hij niet tevens verbonden blijven aan onze Academie, doch wij hopen dat hij de gelegenheid moge vinden af en toe voor de Vrienden der Academie of voor enig ander Maastrichts gehoor op te treden. Wij zijn onze Duin niet vergeten en zullen hem steeds gaarne opnieuw begroeten, kennis nemende van zijn uitgebreide wetenschap, van zijn dichterlijke gaven en zijn warme vriendschap voor ons oude Tricht.