Roeping. Jaargang 29

[p. 32]

Jan Engelman
‘En alle eiland is gevloden....’

Voor Anton van Duinkerken

Mij rijden als een hollend paard
de wilde lucht, de bleeke maan.
Vermorz'lend wat ik heb gespaard
draaf ik in duisternissen aan.

Eens was ik zegen en ik zond
wat netten, schuur en uier vult.
De toomen waar gij mij in bondt
heb ik, als 't goede vee, geduld.

Mijzelf sleep ik tot spiegelglas,
daar blonken uwe steden in,
een meeuw die aan den hemel was
en schepen, drachtig van gewin.

Ik heb in 't heete zomertij
uw lichaam kabbelend gekoeld,
bij minnevaart en mijmerij
met wiegelingen u doorwoeld.

Maar nooit bestendig, ik besta
als ademen dat ongewild
het eigen ruischen achterna
in tijd en duur zichzelf niet stilt.

Word ik gezweept door nacht en wind,
ik keer uw vloer en haardsteê om,
vernietig wat gij hebt bemind
en tuchtig, niemand weet waarom.

De engel zweert bij Een die leeft,
in eeuwigheid en kent den zin -
maar door den regenboog omzweefd
verschijnt gij, Mensch, en dijkt mij in.