Roeping. Jaargang 28

[p. 505]

Robert Franquinet
De zuil-anachoreet

I

Soms in de stilte der gestorven steden
gaan de soldaten aan mijn zuil voorbij,
met verontruste ogen denken zij
aan beelden die zij in hun jeugd hebben aanbeden.

-Waarom, roep ik, dit opwaarts trekken naar de nederlagen?
Voor welke nekkenbukkers wordt het onberekenbare
van die wellust als een kruis gedragen? -

Ik voel mijn stem leeg op de stenen staan.

Dan dreunt het ratelen der robots door de raten
van een verworpen tijd.
Boven de tafels, waaraan de kinderen zaten
hoor ik het scheuren van de vlaggen door elkander slaan.

II

Soms zit mijn boom vol sneeuw
maar de turbines zingen zwartere kantieken
en bloedlozer verlangen naar de aanplakborden
vermomt een eeuw
achter de slogans en de encyclieken.

Tussen stad en land,
op het morsige ciment der woonbarakken
heeft het geen zin meer
de droom van paradijzen aan-te-plakken.

Dit is de pijn waarom ik schrijf,
want elke ochtend staat er als een oud, vernield
en nauwelijks gefardeerd, publiek wijf.

III

Ellendiger, na het kort behoud van idealen,
voortwoekeren in de woestijn.
Ademen op een zuil,
met het verstand de uren tot zand vermalen.

In de zinkende zon bloedrood te stralen
en telkens in de dauw opnieuw geschapen staan.

Terwijl beneden het braken is begonnen
der automatische kanonnen,
waarin de Hoogmoed moet ten onder gaan.